Lech II
Z Wikipedii
Lech II - legendarny władca Polski pojawiający się po raz pierwszy w dziele Jana Długosza. Funkcjonuje tam jako młodszy syn Kraka i jego następca.
Opisując wypadki po śmierci Kraka Długosz podaje, że Lech II z żądzy władzy i z zazdrości zabił swojego starszego brata, po ojcu noszącego imię Krak. Dokonać miał tego w czasie polowania, a dla ukrycia zbrodni porąbał ciało na części i zasypał w piasku. Potem kronikarz wspomina o fałszywym świadectwie Lecha przed ogółem możnych, które Lech sowicie podlał łzami. Przekonani poddani ogłosili go królem, po czym miał on panować długie lata.
Długosz podaje dwie wersje zakończenia tej historii samemu będąc bardziej przekonanym o wykryciu spisku (znaleźli się świadkowie) i strąceniu Lecha z tronu, które gorąco pochwala. W drugiej wersji Lecha ukarać miała opatrzność boska tym, że panował długo lecz bezpotomnie. Po jego śmierci królestwo przejęła Wanda, ostatnia z rodu Kraka.
W porównaniu z dotychczasowymi podaniami dynastycznymi (Wincenty Kadłubek, Kronika Wielkopolska) Długosz dokonuje pewnej znaczącej zmiany co do imion synów Kraka. Mianowicie wedle wcześniejszych zapisek młodszy z nich nosił imię po ojcu (nazywał się Krak; zobacz art. o Kraku II), natomiast imię starszego syna pozostaje zazwyczaj nie znane. Poza tym Długosz przenosi całość przetworzonej przez siebie legendy o Smoku Wawelskim na czasy Kraka seniora, czasy Lecha II zawężając tylko do podania o bratobójstwie i wygnaniu. Wymogło to na nim zmianę okoliczności śmierci starszego z synów Kraka.
[edytuj] Literatura
- Jan Długosz, Roczniki, czyli kroniki sławnego Królestwa Polskiego, ks 1 - 2, Warszawa 1961, s. 191 - 192.
- A. Semkowicz, Krytyczny rozbiór Dziejów Polski Jana Długosza (do roku 1384), Kraków 1887.
