Lina hamująca
Z Wikipedii
Lina hamująca — rodzaj łapacza samolotu, urządzenia stosowanego do skracania dobiegu samolotu i jego wyhamowania na pokładzie lotniskowca. Zespół hamujący składa się z kilku grubych lin stalowych, zazwyczaj czterech, zamocowanych w poprzek pokładu startowego do specjalnych tłumików hydraulicznych. Lądujący samolot ma za zadanie złapać przy pomocy specjalnego haka ogonowego za jedną z lin, co powoduje gwałtowne wyhamowanie maszyny na odcinku kilkunastu metrów. Liny są numerowane od 1 do 4 od strony rufy lotniskowca, a idealne lądowanie polega na złapaniu liny numer 3. Siła tłumienia lin hamujących jest regulowana w zależności od typu lądującego samolotu i jego masy, dlatego też przed lądowaniem, pilot raportuje obsłudze pokładu startowego stan paliwa i uzbrojenia. Zbyt luźna lina nie zatrzyma samolotu przed końcem pokładu, natomiast zbyt mocno napięta może poważnie uszkodzić maszynę.
Zawsze istnieje jednak ryzyko, że lądujący samolot nie złapie żadnej z lin hamujących, dlatego ze względów bezpieczeństwa podejście maszyny do lądowania odbywa się przy pełnym ciągu silników, aż do momentu dotknięcia pokładu kołami podwozia głównego. Taki sposób lądowania zapewnia odpowiednią prędkość i umożliwia ponowne poderwanie maszyny w przypadku, gdy hak nie zaczepi o żadną z lin.
Liny hamujące stosuje się także na niektórych lotniskach wojskowych, w celu zwiększenia bezpieczeństwa lądowania ciężkich lub szybkich samolotów na krótkich pasach startowych. Używa się ich także jako elementu szkolenia pilotów, którzy mają pełnić służbę na lotniskowcach. Liny hamujące pełnią również rolę systemu zabezpieczającego w przypadku awarii systemu hamulcowego samolotu, systemów sterowania, lub innych problemów, które mogą doprowadzić do wyjechania maszyny poza pas startowy. W celu zatrzymania samolotów, w których awarii uległ system hamulcowy można zastosować liny hamujące przytwierdzone nie do tłumików hydraulicznych, ale do worków z piaskiem, które ciągnięte za maszyną redukują jej prędkość.
Pierwsze systemy lin hamujących przetestowano na pokładzie lotniskowca HMS Courageous w czerwcu 1931 roku.
