Luboń k/Poznania
Z Wikipedii
| Luboń koło Poznania | |
| Dane podstawowe | |
| Liczba peronów | 2 |
| Liczba krawędzi peronowych | 3 |
| Kasy | czynne |
| Przejście nadziemne | - |
| Przejście podziemne | jest |
| Historia | |
| Data budowy | 1856 |
| Poprzednie nazwy | Żabikowo, Luboń, Lobau, Luban |
| Linie przechodzące przez stację | |
| Linia Wrocław Gł.-Poznań Gł. | |
| Linia Sulechów-Luboń k/Poznania | |
Luboń koło Poznania - stacja kolejowa w Luboniu, leżąca na południe od stacji Poznań Dębiec, na szlaku kolejowym Wrocław–Poznań.
[edytuj] Historia
W 1853 roku władze pruskie przyznały Towarzystwu Kolei Górnośląskiej koncesję na budowę linii kolejowej Wrocław–Poznań. Bez zwłoki rozpoczęto prace, które zakończono 29 października 1856 roku uroczystym oddaniem do eksploatacji jednotorowej linii kolejowej z Wrocławia do Poznania. W Luboniu Kolej Górnośląska wykupiła tereny pod budowę linii od Augusta Cieszkowskiego - właściciela żabikowskiego majątku ziemskiego. Granice tego majątku obejmowały część wsi Luboń i stąd w 1904 roku pierwotna nazwa stacji Żabikowo została zmieniona, zgodnie ze swym położeniem, na stację Luboń. Budynek dworca w Luboniu powstał prawdopodobnie równocześnie z otwarciem linii kolejowej. Wzniesiony z czerwonej cegły, piętrowy, z użytkowym poddaszem mieścił poczekalnię i pomieszczenia służbowe, a główne wejście znajdowało się od strony ul. Dworcowej. 1 lipca 1909 roku otwarto nowowybudowaną linię lokalną (Poznań) - Luboń - Grodzisk, wyprowadzoną ze stacji Luboń, którą w tym celu przebudowano tworząc z peronu drugiego peron dwukrawędziowy. Oba perony połączono podziemnym tunelem, a zejscia osłonięto wiatami. W czasie I wojny światowej lubońska stacja była już ważnym punktem strategicznym, przez który przejeżdżały transporty wojskowe. Ekspediowano stąd także produkowane w tym czasie w Luboniu materiały wybuchowe i proch. 29 listopada 1918 roku powstał w Poznaniu Związek Kolejarzy Polskich, który stopniowo przejmował kontrolę nad kolejami w Wielkopolsce, zapobiegając wywożeniu do Niemiec mienia kolejowego, żywności i sprzętu wojskowego. Jeden z epizodów powstania wielkopolskiego miał miejsce na dworcu w Luboniu, gdzie 30 grudnia 1918 roku powstańcy zdobyli niemiecki pociąg wojskowy z szescioma armatami i piętnastoma wagonami mąki. Po odzyskaniu niepodległości służbę na poznańskich kolejach objęli polscy kolejarze. Część z nich znalazła pracę i osiedliła się w Luboniu. W czasie II wojny światowej Niemcy przejęli zarząd nad całym transportem kolejowym. Większość lubońskich kolejarzy została zmuszona do pracy na kolei III Rzeszy. Po wyzwoleniu przystąpiono do odbudowy infrastruktury kolejowej. W lutym 1945 roku naprawiono tory z Poznania do Lubonia, gdzie istniało jedyne niezniszczone ujęcie wody dla parowozów, a wiosną uruchomiono linię Poznań-Leszno, którą zelektryfikowano 20 grudnia 1969 roku. Przez następne 40 lat nastąpił ogromny rozwój kolejowego transportu osobowego i towarowego. Do końca lat 80. ubiegłego wieku Luboń był znaczącą stacją rozrządową, zatrudniającą około 300 kolejarzy.[1]
[edytuj] Współczesność
Obecnie, w związku z planami modernizacji poznańskiego węzła kolejowego, lubońska stacja ma szansę powrotu do dawnego znaczenia.[2]
| Poprzedni przystanek |
|
Następny przystanek |
|---|---|---|
| Puszczykowo | Luboń k/Poznania | Poznań Dębiec |
| 5.678 | 2.825 |
