Ludwik VIII Lew

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Ludwik VIII Lew (ur. 3 września 1187, Paryż, zm. 8 listopada 1226, Château de Montpensier-en-Auvergne) - król Francji w latach 1223-1226. Syn Filipa II Augusta z dynastii Kapetyngów i Izabelli z Hainaut.

[edytuj] Książę Ludwik

W 1216 angielscy baronowie zbuntowali się przeciwko rządom króla Jana bez Ziemi i zaproponowali tron angielski Ludwikowi. Inwazja Anglii spotkała się z niewielkim tylko oporem, Ludwik wkroczył do Londynu, gdzie w maju 1216 został proklamowany (lecz nie koronowany!) królem Anglii w katedrze św. Pawła. 14 czerwca zdobył Winchester i kontrolował ponad połowę królestwa Anglii. W 1217 stopniowo utracił poparcie wspierających go baronów i na mocy traktatu z Lambeth zmuszony został do rezygnacji z roszczeń do korony angielskiej na rzecz Henryka III.

[edytuj] Król Ludwik

Koronacja Ludwika i Blanki Kastylijskiej

Ludwik objął tron francuski po śmierci swojego ojca, Filipa II Augusta, 14 lipca 1223. Koronacja jego i jego żony - Blanki Kastylijskiej nastąpiła 6 sierpnia 1223, w katedrze w Reims. Jako król kontynuował konlikt z Plantagentami, zdobywając na nich Poitou i Saitonge w 1224.

1 listopada 1223 Ludwik wydał edykt zabraniający arystokracji francuskiej pożyczania pieniędzy od Żydów. Egzekwowanie tego edyktu było jedną z przyczyn długoletniego konfliktu z Tybaldem IV, hrabią Szampanii.

W 1225 synod w Bourges ekskomunikował hrabiego Tuluzy Rajmunda VII i ogłosił krucjatę przeciwko niemu. Król Ludwik chętnie przyłączył się do krucjaty, pragnąć umocnić i rozszerzyć władzę królewską w Langwedocji. Hrabia Foix, Roger Bernard II próbował mediacji pomiędzy monarchą a wyklętym arystokratą, ale Ludwik odrzucił rozwiązania dyplomatyczne na rzecz siłowych. W lipcu 1226 król dotarł Avignon i zdobył miasto po trzymiesięcznym oblężeniu. Chory na dyzenterię, umiera we wsi Montpensier w Owerni 8 listopada 1226.