Ludzie bezdomni
Z Wikipedii
Ludzie bezdomni, powieść autorstwa Stefana Żeromskiego, napisana w 1899 w Zakopanem, po raz pierwszy wydana w 1900 roku. Opisuje życie i działalność społeczną młodego lekarza Tomasza Judyma oraz dzieje jego miłości do Joanny Podborskiej. Powieść osadzona jest w realiach końca XIX wieku i pokazuje idee pracy dla ludu oraz osobistego poświęcenia.
Judym to ambitny, młody chirurg, który uważa, że jego posłannictwem jako lekarza, jest pomoc ludziom skrzywdzonym przez los(z niższej warstwy społecznej, chce poprawić warunki w jakich żyją i pracują, często nędzne). Głównym problemem powieści jest wybór bohatera pomiędzy szczęściem osobistym, a szczęściem uboższej warstwy, z której sam się wywodzi. Judym twierdzi, że jeśli będzie spełniony w miłości, szczęśliwy, założy rodzinę, to stanie się egoistą, będzie nieczuły na krzywdę ludzką, po prostu nie zrozumie człowieka żyjącego w biedzie i nędzy. Dlatego też bohater odrzuca miłość Joanny Podborskiej, choć ją bardzo kocha, rezygnuje z ciepła, domu rodzinnego. Żeromski nadał Judymowi cechy romantycznego buntownika: rozdarcie wewnętrzne, poczucie obcości, wielki indywidualizm, aby ukazać jak mocno przeżywa rozstanie. Jednak bohater Żeromskiego posiada też cechy pozytywistycznego społecznika: chęc poświęcenia się dla ludzi, altruizm, wiara w ideę pracy organicznej i pracy u podstaw. Być może pisarz przez nadanie mu cech pozytywisty chciał ukazać Czytelnikowi, że decyzja o rozstaniu była konieczna, aby pomóc innym...
