Maksymilian Baruch

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Maksymilian Zygmunt Baruch (ur. 19 sierpnia 1861 w Pabianicach, zm. 28 lipca 1933 w Nicei) – historyk polski, prawnik.

Był synem kramarza żydowskiego. Ukończył gimnazjum w Piotrkowie Trybunalskim, następnie studiował medycynę (1880-1882) i prawo (1883-1887) na Uniwersytecie Warszawskim. Odbył praktykę sądową w Piotrkowie Trybunalskim (1887-1888), pracował jako adwokat w Łodzi (do 1896) i Warszawie (1896-1921). Od 1917 był sędzią Sądu Okręgowego w Warszawie, a w latach 1919-1921 przewodniczącym Wydziału Cywilnego tego sądu. Ponadto pracował jako kustosz Archiwum Akt Dawnych w Warszawie (od 1916). W 1922 ze względu na stan zdrowia przeniósł się na stałe do Nicei, tam też zmarł.

W 1916 został członkiem nadzwyczajnym Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Od 1906 był członkiem Towarzystwa Miłośników Historii w Warszawie, a w Nicei działał w Kole Polskim i wchodził w skład jego zarządu.

Zajmował się historią państwa i prawa polskiego oraz dziejami miast polskich. Zgromadził znaczną część materiałów do publikacji Codex diplomaticus et commemorationum Masoviae Generale (1919), współpracował w wydawaniu Kodeksu Napoleona. Dokonał analizy stosunków gospodarczo-społecznych i prawnych kapituły krakowskiej XVI wieku. Prowadził badania nad historią warszawskich kamienic oraz pochodzeniem nazwy miasta Łódź. W kręgu jego zainteresowań naukowych znalazła się również bibliografia - zainicjował prace nad bibliografią Warszawy, opracował bibliografię druków łódzkich końca XIX wieku (1884-1892).

[edytuj] Niektóre prace

Łódź i dobra łódzkie w XVI wieku (1887)
Sądownictwo w dobrach pabianickich w XVI wieku (1899)
Pabianice, Rzgów i wsie okoliczne (2 części, 1903, 1930)
Boże stopki. Archeologia i folklor kamienic z wyżłobionymi śladami stóp (1907)
Baryczkowie (1914)
Ród Fukierów (1922)
Dawne mury warowne miasta Starej Warszawy (1929)