Marian Brandys
Z Wikipedii
Marian Brandys (ur. 25 stycznia 1912 w Wiesbaden, zm. 20 listopada 1998 w Warszawie) – prozaik, reportażysta.
Ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Uczestnik kampanii wrześniowej, w latach 1939-1945 jeniec oflagów. Po wyzwoleniu pracował jako dziennikarz. Był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Mąż aktorki Haliny Mikołajskiej-Brandys, obydwoje pochowani na cmentarzu w Laskach.
Spis treści |
[edytuj] Twórczość dla młodzieży
- Dom odzyskanego dzieciństwa (1953; opowiadania)
- Honorowy łobuz (1957; 7 opowiadań dla młodzieży; ilustracje Bohdan Butenko):
- Chłopiec z pociągu (opowiadanie zainspirowało film Ludzie z pociągu)
- Navigare necesse est
- Experyment naukowy (film Tarpany; Brandys zdaje się popularyzować poglądy Łysenki o "dziedziczeniu cech nabytych")
- Śmierć Don Juana (opowiadanie weszło później do tomu zbiorowego Kredą na tablicy)
- Wiewiórczak
- Honorowy łobuz
- W Nałęczowie (o Bolesławie Prusie)
- Najdziwniejsze z miast (1972; o Warszawie)
- O królach i kapuście (1977)
- Podróże Gulliwera (adaptacja powieści Jonathana Swifta)
- Śladami Stasia i Nel (1961)
- Wyprawa do Arteku (1953)
- Z panem Biegankiem w Abisynii (1962; ciąg dalszy Śladami Stasia i Nel)
[edytuj] Twórczość dla dorosłych
- Koniec świata szwoleżerów (1972-1979)
- Kozietulski i inni (1967)
- Nieznany książę Poniatowski (1960)
- Oficer największych nadziei (1964; esej historyczny o Sułkowskim)
[edytuj] Uwagi
Nie mylić z Kazimierzem Brandysem, od Listów do Pani Z..
