Medal Za obronę Stalingradu
Z Wikipedii
Medal Za obronę Stalingradu (ros. Медаль За оборону Сталинграда) – radzieckie odznaczenie wojskowe.
Medal "Za obronę Stalingradu" został ustanowiony dekretem Rady Najwyższej ZSRR w dniu 22 grudnia 1942 roku. Jednocześnie wprowadzono jego regulamin i opisano odznakę. W późniejszym okresie wprowadzono nieznaczne poprawki do dekretu.
[edytuj] Zasady nadawania
Zgodnie z regulaminem medalem nagradzano wszystkich obrońców Stalingradu podczas II wojny światowej – żołnierzy Armii Czerwonej, Floty Wojennej i wojsk NKWD, a także osoby cywilne biorące bezpośredni udział w obronie miasta w okresie od 12 lipca do 19 listopada 1942 roku. Medal był nadawany niezależnie od innych odznaczeń przyznanych za czyny dokonane w okresie obrony miasta.
Do 1995 roku odznaczono nim 759 560 osób.
[edytuj] Opis odznaki
Odznaka medalu to wykonany z mosiądzu krążek o średnicy 32 mm. Na awersie jest umieszczona grupa żołnierzy z karabinami z bagnetami w ręku (w starszych hełmach M.36), skierowanych w lewo. Nad tą grupą rozwinięty jest sztandar z sierpem i młotem, a z lewej są samoloty i czołgi. W górnej części jest pięcioramienna gwiazda i napis na obwodzie: ЗА ОБОРОНУ · СТАЛИНГРАДА (pol. "ZA OBRONĘ STALINGRADU"). Na rewersie jest umieszczone godło ZSRR – sierp i młot oraz napis w trzech wierszach: ЗА НАШУ / СОВЕТСКУЮ / РОДИНУ (pol. "ZA NASZĄ RADZIECKĄ OJCZYZNĘ"). Projektantem odznaki był malarz N. Moskalew.
Medal zawieszony jest na pięciokątnej blaszce obciągniętej wstążką koloru oliwkowego szerokości 24 mm z wąskim czerwonym paskiem szerokości 2 mm pośrodku.
Medal nosi się po lewej stronie piersi, w kolejności po medalu Za obronę Sewastopola.
