Melotron

Z Wikipedii

Melotron (ang. mellotron) - to, obok organów Hammonda, najpowszechniej używany instrument muzyczny z grupy elektrofonów elektromechanicznych ery przedsyntezatorowej.

Melotron został skonstruowany w 1963 i produkowany do 1986. Produkowała go angielska firma Streetly Electronics.

Melotron był rodzajem prostego, analogowego samplera, w którym próbki dźwięku nagrywane były na odcinkach taśmy magnetycznej i w czasie gry odczytywane za pomocą głowicy magnetofonowej. Jedna głowica czytała jednocześnie trzy taśmy i mogła być przesuwana w pewnym zakresie przy użyciu pedału. Aby uniknąć zachwiania dźwięku przy zamykaniu pętli, długość dźwięku ograniczona była do ok. 8 sekund, po czym głowica wracała do punktu wyjściowego. Próbki najczęściej były dźwiękami instrumentów smyczkowych, dętych lub głosów chóralnych.

Intencją konstruktorów instrumentu, braci Leslie, Frank i Norman Bradley, było możliwie jak najwierniejsze odtworzenie brzmienia poszczególnych sekcji orkiestry symfonicznej. Jak często w takich przypadkach okazało się, że instrument zamiast imitować ma swoje własne, bardzo charakterystyczne brzmienie. Melotron z rynku został wyparty dopiero przez tańsze i niezawodne, cyfrowe syntezatory imitujące jego brzmienie.

Melotron stał się ulubionym instrumentem muzyków rockowych. Śmiało można powiedzieć, że bez niego niemożliwe byłoby powstanie rocka progresywnego, w szczególności jego symfonicznej odmiany. Pionierem wykorzystania melotronu była grupa Moody Blues. Do wirtuozów instrumentu zalicza się takich muzyków jak: Keith Emerson, Rick Wakeman, Edgar Froese z Tangerine Dream, Robert Fripp z King Crimson czy Tony Banks z Genesis.

Zobacz też: elektrofony, elektromechaniczne instrumenty muzyczne, elektroniczne instrumenty muzyczne, muzyka elektroniczna.