Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna - ISO (z ang. International Organization for Standardization) to sieć krajowych organizacji normalizacyjnych.

ISO oficjalnie rozpoczęła działalność 23 lutego 1947 r. Wśród członków-założycieli jest Polski Komitet Normalizacyjny. Jej poprzedniczką była Międzynarodowa Federacja Narodowych Stowarzyszeń Normalizacyjnych (International Federation of the National Standardizing Associations ISA) działająca w latach 1926-1942 jako porozumienie najważniejszych na świecie organizacji standaryzacyjnych amerykańskiej ANSI, niemieckiej DIN, francuskiej AFNOR i brytyjskiej BSI.

ISO jest organizacją pozarządową, jej członkowie nie są delegowani przez rządy, pomimo że niektóre organizacje członkowskie znajdują się w strukturach rządowych. Stawia to organizację na szczególnej pozycji pomiędzy sektorami państwowym i prywatnym, szczególnie wobec stowarzyszeń przemysłowych. Każdy kraj reprezentuje z zasady tylko jedna organizacja.

Prace organizacji koordynuje Sekretariat Generalny z siedzibą w Genewie (Szwajcaria). Decyzje strategiczne podejmuje Zgromadzenie Ogólne na corocznych spotkaniach. Trzy razy w roku zbiera się Rada ISO.

Struktura ISO jest wzorowana na strukturze ANSI i DIN. Składa się na nią kilkaset komitetów technicznych i grup roboczych zajmujących się dyskusjami technicznymi oraz Komitet Główny, w którym po jednym głosie mają członkowskie kraje.

Projekty zmian lub projekty nowych norm zwane draftami może składać każda organizacja członkowska. Następnie projekty są dyskutowane w grupach roboczych, w których po uzyskaniu ogólnego konsensusu "draft" zamienia się w "project", który może uzyskać status oficjalnej normy po tym jak 3/4 członków komitetu głównego zaopiniuje go pozytywnie.

Działalność ISO finansowana jest ze składek członkowskich ustanawianych proporcjonalnie do produktu krajowego brutto. Dodatkowe dochody przynosi sprzedaż norm. ISO wydaje również podręczniki, poradniki, kompendia, oraz periodyki informujące o bieżących i planowanych pracach organizacji.

Respektowanie norm ISO jest dobrowolne. Jako organizacja pozarządowa ISO nie może narzucać, wymuszać ich stosowania. Autorytet organizacji wynika z międzynarodowej reprezentacji, sposobu ustanawiania norm: na zasadzie konsensu, oraz ze zrozumienia wpływu normalizacji na ekonomikę gospodarki.

[edytuj] Ciekawostki

Skrót "ISO" nie odpowiada oficjalnej nazwie. Skróty nazwy w językach krajów członkowskich byłyby różne (np. w Polsce "MON", we Francji "OIN" od Organisation Internationale da Normalisation, itp.) postanowiono więc stosować powszechnie skrót wywiedziony od greckiego słowa "isos" znaczącego "równy".
Na koniec roku 2004 członkami ISO były organizacje reprezentujące 148 państw
Od chwili powstania do końca roku 2004 ISO opublikowała ponad 13700 norm.
Wszyscy członkowie ISO są równi, w głosowaniu każdy dysponuje tylko jednym głosem.