Dyskusja:Michaił Tuchaczewski

Z Wikipedii

No to bardzo proszę o wskazanie mi tych genialnych prac Tuchaczewskiego. Bo moim zdaniem jego tworczość to belkot.

[edytuj] zwolennik mechanizacji ?

po przeczytaniu Suworowa mozna mocno dyskutować czego zwolennikiem był Tuchaczewski...

[edytuj] W obronie marszałka.

"Zarówno jako dowódca wojskowy, jak i jako szef sztabu Tuchaczewski wykazał się niekompetencją..."

Mam rozumieć, ze opis powyżej to opinia twórcy artykułu?! Co do nieudolności Tuchaczewskiego to bym się spierał. W czasie wojny polsko-bolszewickiej (1920) Tuchaczewski dowodził Frontem Zachodnim. Chcąc przygotować główne natarcie w celu zajęcia Warszawy, poprosił (Stalina i Jegorowa [Front Poludniowo-Zachodni]) o posiłki, lecz ci ciągle odmawiali (Jegorow podobnie jak Stalin stanowczo obstawał przy tezie, iż jest to niemożliwe ze względu na "uwikłanie jednostek w zaciętych walkach”, co było kompletną bzdurą) ze względu na to, iż Stalin i Jegorow chcieli zająć (jako pierwsi) "większe" Polskie miasto: Lwów. Przyniosłoby to im chwałę jako ”pogromcom Polski”, ponadto wszyscy zapomnieliby o ich niesubordynacji...

Ze względu na opieszałość wyżej wymienionej dwójki, Tuchaczewski zwrócił się z bezpośrednią prośbą do Siergieja Kamieniewa o nadesłanie posiłków. Stalin jednak otrzymany rozkaz (3 sierpnia) po prostu wyrzucił do kosza. Dyrektywa z 6 sierpnia mówiąca o przekazaniu 1 Armii Konnej, 12 Armii i dodatkowo 14 Armii - również nie została wykonana. 11 sierpnia Kamieniew ponownie wydał rozkaz przekazania Tuchaczewskiemu 1 Armii Konnej i 12. Armii. Pisał [ Kamieniew - TW] w telegramie do Stalina i Jegorowa: 'W celu udzielenia pomocy Tuchaczewskiemu, skierować jak najwięcej sił do uderzenia mniej więcej w kierunku na Lublin - Puławy, aby wszelkimi sposobami wesprzeć lewe skrzydło Tuchaczewskiego. (...) Jest rzeczą istotną i konieczną, by jak najprędzej przekazać dowódcy frontu [tj. Tuchaczewskiemu - TW] najpierw 12. Armię, a potem bezpośrednio podporządkować mu również Armię Konną, przy czym Tuchaczewski wyznacza termin przekazania 12. armii na 13 sierpnia, a Armii Konnej - na 15 sierpnia.'

Niestety, wobec zdradzieckich działań Stalina i Jegorowa posiłki, (o które Tuchaczewski prosił najpóźniej do 15 sierpnia) dotarły doń dopiero 20 sierpnia, za co Tuchaczewski „na kartach historii” musiał wziąć później „baty” za porażkę, która nie była jego winą.

"Dowody na brak wojskowych zdolności Tuchaczewskiego"..:

1.Lenin, nie bacząc na rozmiary klęski w Polsce, juz w marcu 1921 wyznaczył Tuchaczewskiemu zadanie stłumienia rebelii marynarzy garnizonu w Kronsztadzie. Tę misję mógł wypełnić tylko doświadczony oficer, który żelazna ręką zaprowadziłby porządki w skłóconym i rozpadającym się dowództwie wojsk komunistycznych i sprawnie pokierował szturmem na niedostępną twierdzę. Czasu było niewiele: nadchodziły wiosenne roztopy, a jedyna droga do fortów Kronsztadu prowadziła przez lód zatoki. 18 marca - po zaciętych i krwawych walkach - Tuchaczewski mógł zapisać na swoim koncie spacyfikowanie Kronsztadu. Ta wiadomość niezwykle ucieszyła Lenina, który przyjął zwycięzcę i uhonorował go pochwałą : 'Ojczulku, jestem zadowolony, bardzo zadowolony z przeprowadzonej przez was operacji.' (Ciąg dalszy punkt 2)

2.I natychmiast zlecił Tuchaczewskiemu równie trudne zadanie: zlikwidowanie buntu Aleksandra Antonowa w guberni tambowskiej. Potyczki wojsk komunistycznych z dobrze zorganizowanymi i korzystającymi z poparcia miejscowej ludności oddziałami Antonowa (liczącymi 50.000 żołnierzy) trwały kilka miesięcy. Zdecydowanie i bezwzględność, wspierane nowymi metodami walki (jak na przykład zorganizowaniem oddziałów szybko przemieszczających się samochodami), przyniosły Tuchaczewskiemu sukces w czerwcu 1921 r.

"Choć przedstawia się go jako genialnego stratega i człowieka, który chciał unowocześnić Armię Czerwoną (m.in. poprzez rozwój jednostek pancernych i lotnictwa), jego plany modernizacji były całkowicie nierealistyczne (dla przykładu, w 1928 żądał zbudowania stu tysięcy czołgów w ciągu jednego roku)."

Tuchaczewski rzeczywiście włączył się w nurt reform, w wyniku, których Armia Czerwona miała przeobrazić się w nowoczesne siły zbrojne dysponujące bronią pancerna i lotnictwem. Aby osiągnąć ten cel, gotów był nawet zapomnieć o swych urazach wobec Niemców. Wiedział, bowiem doskonale, ze rachityczny i na dodatek wyniszczony wojną przemysł radziecki nie może dać wojsku nowoczesnego uzbrojenia. W tej sytuacji współpraca z Republiką Weimarska i jej silami zbrojnymi - Reichswehrą, wydawała mu się nieodzowna. Z drugiej zaś strony Niemcy - skrępowani zakazami traktatu wersalskiego - byli zainteresowani skorzystaniem z możliwości, jakie dawały radzieckie poligony i szkoły wojskowe, (do których międzynarodowe kontrole i szpiedzy nie mieli dostępu). W ten to sposób Niemcy mogli testować "legalnie" swoje cuda techniki a Sowieci mieli dostęp do nowych technologii. Tuchaczewski przedstawił swoje propozycje restrukturyzacji radzieckich sił zbrojnych w kwietniu i w sierpniu 1930 r., wysyłając do Stalina memorandum nw tej sprawie. Dokument ten wywołał burzę. Sekretarz generalny nie potrzebował bowiem rad. Oskarżył Tuchaczewskiego o dążenie do militaryzacji kraju. Pomimo to, w czerwcu 1931 r. został mianowany [Tuchaczewski - Timber Wolf] wiceprzewodniczącym Rady Wojennej, wicekomisarzem do spraw wojskowych i morskich, oraz szefem uzbrojenia armii. Trzonem sił zbrojnych miały się stać jednostki pancerne. W sierpniu 1931 r. Rada do spraw Pracy i Obrony uchwaliła, na wniosek Tuchaczewskiego, program budowy czołgów. Do końca 1932 r. sformowano dwa pierwsze korpusy. Były to samodzielne taktyczne związki operacyjne, z których każdy składał się z dwóch brygad zmechanizowanych, jednej brygady karabinów maszynowych, oraz samodzielnego dywizjonu artylerii przeciwlotniczej. Do 1936 r. utworzono 4 korpusy zmechanizowane, 6 samodzielnych pułków czołgów, 15 zmechanizowanych pułków w dywizjach kawalerii oraz 83 bataliony i kompanie czołgów w dywizjach piechoty. W 1930r. przemysł wyprodukował 170 czołgów, rok później - 740, w roku 1932 - już 3038, aby osiągnąć maksymalna wydajność 4803 tych maszyn bojowych w 1936 r. Tuchaczewski rozumiał także, jak ogromne znaczenie dla działań wojennych ma lotnictwo. Według jego planów miała to być samodzielna siła. Na początku 1936 r. przystąpiono zatem do formowania armii lotniczych, liczących 250 - 260 samolotów myśliwskich i bombowych. Marzenie Tuchaczewskiego o modernizacji armii wreszcie ziściło się, lecz niedługo potem człowiek, który "pozwolił" przeżyć Tuchaczewskiemu czystki miał stać się jego zabójcą. Stalin widział bowiem w marszałku wielkiego konkurenta do władzy i czuł się z jego strony zagrożony (acz bezpodstawnie). Lecz to właśnie zadecydowało o wydaniu na Tuchaczewskiego wyroku śmierci.

Przy pisaniu tego "manifestu" posiłkowałem się ksiazką Bogusława Wołoszańskiego - "Sensacje XX Wieku - II Wojna Swiatowa." Wydawnictwo "MAGNUM", Warszawa 1997. ISBN 83-85852-17-4.

Przepraszam za brak polskich znakow ale nie mam ich uwzględnionych w Amerykanskiej klawiaturze ;), myslę ze pomimo to i tak mnie "rozczytacie" podobnie jak i moje przesłanie.

--Pozdrawiam Timber_Wolf 05:01, 4 kwi 2007 (CEST)