Michaił Tuchaczewski
Z Wikipedii
| Michaił Nikołajewicz Tuchaczewski Михаил Николаевич Тухачевский |
|
 |
|
| Urodzony | 16 lutego 1893 w majątku Aleksandrowskoje gubernia Smoleńska, Rosja |
| Zmarł | 12 czerwca, 1937 rozstrzelany przez pluton egzekucyjny na podwórzu więzienia na Łubiance |
Michaił Nikołajewicz Tuchaczewski, ros. Михаил Николаевич Тухачевский (ur. 16 lutego 1893, zm. 12 czerwca 1937) - rosyjski strateg wojskowy, od 1935 marszałek ZSRR. Powojenna propaganda nadała mu przydomek sowieckiego Bonapartego.
Początkowo był porucznikiem armii carskiej, nigdy nie dowodził plutonem, lub kompanią. W roku 1915 dostał się do niewoli niemieckiej, z której udało mu się zbiec. W 1918 roku wstąpił do partii bolszewików i dowodził wojskami czerwonych w wojnie domowej w Rosji, odnosząc sukcesy w walkach z wojskami Denikina, Kołczaka, a także korpusu czechosłowackiego. W wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 dowodził frontem zachodnim i w bitwie warszawskiej, w której wykazał wielką nieudolność jako dowódca operacyjny. Taką samą nieudolnością wykazał się podczas drugiej walnej bitwy wojny polsko-bolszewickiej, bitwy nad Niemnem.
W roku 1921 bezwzględnie dowodził pacyfikacją powstania w Kronsztadzie oraz tłumieniem ( z użyciem gazów bojowych) antybolszewickiego powstania chłopskiego na Powołżu- antonowszczyzny. Od 1925 do 1928 był szefem sztabu generalnego Armii Czerwonej. W czerwcu 1931 roku został mianowany wiceprzewodniczącym Rady Wojennej, wicekomisarzem do spraw wojskowych i morskich oraz szefem uzbrojenia armii. Uruchomił wówczas program produkcji czołgów. W roku 1935 otrzymał awans na stopień marszałka Związku Radzieckiego; mając 42 lata osiągnął najwyższy stopień w karierze wojskowej. W 1937 roku, został mianowany dowódcą nadwołżańskiego okręgu wojskowego, wtedy, w czasie czystek w Armii Czerwonej, oskarżono go o zdradę. Został aresztowany 22 maja 1937 roku. Torturowany, przyznał się do winy i w czerwcu 1937 roku skazano go na śmierć. Podobno gdy stanął przed plutonem egzekucyjnym miał powiedzieć: "Nie strzelacie do człowieka, ale do Armii Czerwonej."
Zajrzyj na stronę dyskusji i pomóż ją poprawić.
Zarówno jako dowódca wojskowy, jak i jako szef sztabu Tuchaczewski wykazał się niekompetencją. Choć przedstawia się go jako genialnego stratega i człowieka, który chciał unowocześnić Armię Czerwoną (m.in. poprzez rozwój jednostek pancernych i lotnictwa), jego plany modernizacji były całkowicie nierealistyczne (dla przykładu, w 1928 żądał zbudowania stu tysięcy czołgów w ciągu jednego roku).
Tuchaczewski to autor wielu prac teoretycznych wydanych w Polsce nakładem Ministerstwa Obrony Narodowej w latach 70. XX wieku.
