Mieczysław Fogg
Z Wikipedii
Mieczysław Fogg, właściwie Mieczysław Fogiel (ur. 30 maja 1901 w Warszawie, zm. 3 września 1990 w Warszawie), polski piosenkarz śpiewający barytonem lirycznym, którego kariera artystyczna rozpoczęła się w okresie międzywojennym i trwała przez kilka dziesięcioleci po zakończeniu II wojny światowej. Jego najbardziej znane utwory to: Ta ostatnia niedziela, Jesienne róże, Pierwszy siwy włos.
Spis treści |
[edytuj] Biografia
Po ukończeniu gimnazjum rozpoczął w 1922 roku pracę w Warszawskiej Dyrekcji PKP. Równocześnie śpiewał w chórze kościoła św. Anny. Z rekomendacji Ludwika Sempolińskiego zaczął uczyć się śpiewu u Jana Łysakowskiego. Kształcił się także u Eugeniusza Mossakowskiego, Wacława Brzezińskiego, Ignacego Dygasa, Stefana Beliny-Skupiewskiego, Adama Didury i Stanisława Kopfa.
Debiut Mieczysława Fogga jako piosenkarza miał miejsce w 1928 roku w Chórze Dana (wtedy pod hiszpańską nazwą Coro Argentino V) na scenie warszawskiego teatrzyku Qui Pro Quo. Ze sceną tą związany był do 1931 roku, potem kolejno z teatrami i rewiami Banda, Rex, Polonia, Cyrulik Warszawski, Wielka Rewia, Małe Qui Pro Quo i Tip Top. Od 1932 roku, Chór Dana koncertował za granicą, m.in. w Niemczech, Estonii, na Łotwie, w ZSRR, Finlandii, Norwegii, Szwecji, Austrii, we Włoszech i w USA, gdzie wystąpił w 31 stanach. Dla firmy fonograficznej Odeon nagrywał 30-50 piosenek rocznie. Towarzyszył w koncertach i nagraniach sławnym polskim artystom kabaretowym, m.in.: Hance Ordonównie, Stefci Górskiej, Zuli Pogorzelskiej i Adolfowi Dymszy.
Po odejściu z Chóru Dana zadebiutował jako solista, zwyciężając w ogólnopolskim plebiscycie słuchaczy Polskiego Radia. Występował z własnymi recitalami oraz w programach kabaretowych z Mirą Zimińską i pianistą Tadeuszem Sygietyńskim. Lata okupacji hitlerowskiej spędził w Warszawie. Występował (za zgodą władz Podziemnej Polski) w kawiarniach dostępnych polskiej publiczności, m.in. w Cafe Bodo i Swann, U Aktorek i Lucyna. Mieczysław Fogg brał udział w powstaniu warszawskim i jego zadaniem było podtrzymywanie na duchu powstańców i mieszkańców Warszawy – śpiewał w szpitalach, na barykadach i w schronach. Otrzymał wysokie odznaczenia bojowe za udział w powstaniu.
Po wojnie w latach 1945-1946 prowadził przy ul. Marszałkowskiej 119 własną kawiarnię artystyczną Cafe Fogg i w latach 1946-1951 roku kierował wytwórnią płyt gramofonowych Fogg Record.
Od 1946 roku występował w programach estradowych i z własnymi recitalami, w których towarzyszyły mu m.in. żeńskie zespoły. W 1958 roku zwyciężył po raz drugi w plebiscycie Polskiego Radia na najpopularniejszego piosenkarza roku.
W trwającej ponad sześćdziesiąt lat karierze wystąpił na blisko szesnastu tysiącach koncertów. Śpiewał w dwudziestu pięciu krajach Europy oraz w Brazylii, Izraelu, na Cejlonie, w ośrodkach polonijnych Nowej Zelandii, Australii i wielokrotnie w USA i Kanadzie. Mieczysław Fogg był również kibicem, a w dodatku kibicem najstarszego polskiego klubu czyli Cracovii.
[edytuj] Nagrania i nagrody
W okresie międzywojennym nagrywał z Chórem Dana i solo dla wytwórni płytowych Odeon, Syrena Record, Syrena-Electro i Parlophone. Po wojnie jego głos uwieczniano na płytach w kraju i za granicą, m.in. w Anglii, USA i Australii. Płyty z jego nagraniami osiągnęły nakład ponad dwudziestu pięciu milionów egzemplarzy. Dokonał także licznych nagrań dla archiwum PR. Jest laureatem wielu nagród i wyróżnień, licznych odznaczeń państwowych i wojskowych. Otrzymał honorowe obywatelstwa, miedzy innymi miasta Chicago. W 1972 roku otrzymał tytułu najpopularniejszego piosenkarza Polski miasta Chicago. Został uhonorowany tytułem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata. Zgromadził setki nagród i wyróżnień. Polskie Nagrania przyznały mu honorową Złotą Płytę za całokształt działalności artystycznej (1970). Otrzymał tytuł i nagrodę Homo Varsoviensis, przyznawaną zasłużonym warszawiakom (1977), wódz indiańskiego szczepu Tuscarora zawarł z nim przymierze krwi, nadając mu imię Śpiewający Biały Orzeł. Z okazji 85 urodzin i 60-lecia pracy artystycznej (1986) został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.
[edytuj] Filmografia
W okresie międzywojennym wraz z Chórem Dana wystąpił w filmach:
- Parada Warszawy (reż. Konrad Tom)
- Panienka z poste restante (reż. Jan Nowina-Przybylski)
- Dziesięciu z Pawiaka (reż. Ryszard Ordyński)
- Pałac na kółkach (reż. Ryszard Ordyński)
- Straszna noc (reż. Konstanty Meglicki)
- Rok 1914 (reż. Henryk Szaro)
- Dzieje grzechu (reż. Henryk Szaro)
- Ułani, ułani, chłopcy malowani (reż. Mieczysław Krawicz)
- Niebezpieczny romans (reż. Michał Waszyński)
- Wacuś (reż. Michał Waszyński)
- Dodek na froncie (reż. Michał Waszyński)
Po wojnie, w jednym z odcinków serialu telewizyjnego Dom (reż. J. Łomnicki), zagrał siebie – gospodarza kawiarni Cafe Fogg.
Fogg jest bohaterem biograficznego filmu Sentymentalny pan (reż. L. Perski) oraz wspomnieniowego programu telewizyjnego Na przekór modom, czyli M. Fogg i jego piosenki (reż. R. Wolański).
[edytuj] Inne informacje
- Pamiętnik Mieczysława Fogga nosi tytuł Od palanta do belcanta (pod redakcją Zbigniewa K. Rogowskiego).
- W 2006 warszawski zespół Cinq G wydał płytę zawierającą covery piosenek Fogga, utrzymane w stylistyce muzyki ragga.
