Mini-Transat

Z Wikipedii

[edytuj] Historia

Regaty Transat 6,50 (nazywany początkowo, do 2001 roku oraz nadal w żargonie żeglarskim „Mini–Transat”) są to odbywające się od 1977 cyklicznie co dwa lata transatlantyckie regaty samotników, z zachodu Europy na wschód Ameryki Południowej, na jednokadłubowych jachtach o maksymalnej długości 6,5 m. Regaty te zostały wymyślone przez Brytyjczyka Boba Salmona, w odpowiedzi na niemożność sprostania przez wielu zainteresowanych żeglarzy olbrzymim kosztom startu w innych tradycyjnych regatach transatlantyckich takich jak np. OSTAR.

Początkowo start do regat miał miejsce w Wielkiej Brytanii ale od 1984 roku start następuje we Francji. Regaty mają charakter dwuetapowy. Metą pierwszego etapu zazwyczaj są Wyspy Kanaryjskie.

Od 2001 roku regaty startują pod nazwa „Transat 6,50 Charente–Maritime/Bahia” z Fort Boyard w La Rochelle we francuskim Départment Charlote–Maritime i poprzez metę pierwszego etapu Lanzalotte na Wyspach Kanaryjskich, kończą się meta w Salvador da Bahia w Brazylii.

Ze względu na relatywnie niskie koszty startu w regatach organizatorzy (od 2001 roku „Le Grand Pavois”) starają się te koszty jeszcze bardziej ograniczyć (aktualnie wystarczy 80000 Euro aby wziąć udział w regatach – ale budżety najbardziej znanych uczestników zamknęły się w 2005 roku trzykrotnością tej kwoty).

Ze względu na rosnącą liczbę żeglarzy chcących wziąć udział w regatach organizatorzy postawili wiele bardzo wymagających warunków kwalifikacyjnych, między innymi udokumentowany udział w samotnym rejsie na dystansie 1000 mil morskich ponadto udział w przynajmniej dwóch regatach klasy mini na dystansie łącznym co najmniej 1000 mil morskich z tym, że załoga może liczyć dwóch żeglarzy a dodatkowo żeglarze musza wykazać się ukończonym treningiem przetrwania. Ma to gwarantować wysoki poziom regat jaki i profesjonalizm uczestników. Zapewnia to bardzo duże bezpieczeństwa regat Transat 6,50 i plasuje je w czołówce pod tym względem pośród tego typu ekstremalnych wyścigów. W czasie regat 2005 roku z rywalizacji wycofało się tylko 8 żeglarzy a wszystkie te rezygnacje był wynikiem awarii sprzętu (pęknięcia, wady materiałowe itp.).

Od udziału w regatach Transat 6,50 zaczęły się kariery wielkich żeglarzy samotników takich jak Ellen MacArthur, Isabelle Autissier oraz Jean Luc Den Heede, oraz nasz słynny polski żeglarz Kazimierz „Kuba” Jaworski.

„Mini–Transaty” od samego początku był swego rodzaju króliczkami doświadczalnymi dla projektantów jak i budowniczych jachtów. W historii zapisał się między innymi SPANIELEK Kuby Jaworskiego, w którym po raz pierwszy zastosowano dwie płetwy sterowe, oryginalne ożaglowanie bez tradycyjnego grota natomiast z dwiema rolowanymi genuami, rozpinanymi na teleskopowych spinakerbomach przy wiatrach pełnych. Technologiczna nowinką był również sam kadłub wykonany z laminatu kewlarowego (i to wszystko w 1977 roku). Innymi nowinkami wprowadzonymi do żeglarstwa regatowego przez „Mini” są również:

• grot o bardzo dużej strzałce liku tylnego oraz listwami wzdłuż całej jego szerokości, kadłub z wodnica równa długości całkowitej jachtu, kil z zawieszona na jego końcu bulba (AMERICAN EXPRESS regaty 1979 roku);
• dodatkowy balast wodny po 200 l na każdą burtę;
• poszerzenie jachtów regatowych dla „Mini” jest to 3 m (zwiększa to ramie działania balastu wodnego);
• miecz dziobowy (ORLEANS PAINSOL);
• olinowanie z kewlaru (już w 1983 rok);
• maszt węglowy oraz kadłub z kompozytów epoksydowo węgłowych (AQUITAIN);
• uchylna płetwa balastowa 1991 rok).

Przepłynięcie Atlantyku w regatach 2005 roku dla zwycięscy Francuza Corentina Dugueta zajęło 24d 21:36:24, ze średnią prędkością w czasie pierwszego etapu 8,2 węzła, 6,7 węzła w drugim etapie oraz średnią prędkością 7,1 na całym dystansie 4226 mil morskich.

[edytuj] Jachty

Jachty biorące udział w regatach Transat 6,50 podzielone SA na dwa typy jachty seryjne oraz prototypy.

Jachty seryjne są to jednostki o prawie identycznych właściwościach nautycznych. By powstrzymać "wyścig zbrojeń", regulamin regat ogranicza stosowanie nowoczesnych i bardzo drogich materiałów, zarówno przy konstrukcji kadłubów jak i takielunku czy żagli. Te właśnie założenia sprawiły, że klasa ta jest dostępna i stosunkowo niedroga. W klasie jachtów seryjnych najważniejsze zatem stają się umiejętności skiperów, solidne przygotowanie jachtu i - jak w każdym sporcie - trochę szczęścia.

Jachty prototypowe to nowatorskie konstrukcje, niemal kosmiczne technologie zastosowane w materiałach służących do budowy oraz cały szereg prototypowych rozwiązań, a wszystko po to, by nadać jachtowi jak największą szybkość. Tu nie liczą się koszty, a jedynie najnowsze osiągnięcia techniki. Jedyne ograniczenia to ogólny wygląd, oraz dokładne wymiary łodzi. Ten typ w klasie MINI stał się zatem poligonem doświadczalnym dla największych regat świata takich, jak Puchar Ameryki (America's Cup), Puchar Admiralicji (Admiral's Cup) czy regat dookoła świata Volvo Ocean Race.

(zobacz jacht klasy MINI)

[edytuj] Dane techniczne „Mini–Transat”

Długość kadłuba - 6,50 m Szerokość maksymalna - 3,0 m Maksymalne zanurzenie - 2,0 m Wysokość całkowita od kila do topu masztu - 14,0 m Średnia wysokość wolnej burty - 0,75 m Powierzchnia nadbudówki w rzucie - sze. maks/6 Min. Strzałka pokładu - sze. x 0,05

Dodatkowymi wymaganiami technicznymi są miedzy innymi:

• komory wypełnione materiałem wypornościowym;
• drabinka rufowa;
• tratwa ratunkowa umocowana nie dalej niż 1 m od rufy;
• balast wodny nie większy niż 400 l, po 200 l na burtę;
• przechył jachtu nie może być większy niż 10° w przypadku wychylenia kila do krańcowego położenia lub przy całkowicie wypełnionym balaście;
• jacht powinien podnieść się samoczynnie z przechyłu 100°, czyli z masztem i częściowo żaglami zanurzonymi pod wodą oraz z zawieszonym dodatkowo na topie masztu 45 kilowym obciążnikiem.