Modne brednie
Z Wikipedii
Modne brednie - niekompetentne używanie języka naukowego przez filozofów i intelektualistów.
Termin został użyty w książce Alana Sokala i Jeana Bricmonta. Autorzy przeprowadzają analizę wielu tekstów i pokazują, że intelektualiści powołujący się na teorie z nauk ścisłych wykazują się często watpliwą erudycją, żeby oczarować czytelnika. Krytykowani autorzy to Jacques Lacan, Alain Badiou, Julia Kristeva, Paul Virilio, Jean-François Lyotard, Gilles Deleuze, Luce Irigaray, Stephen Hawking, Bruno Latour, oraz Jean Baudrillard. Sokal i Bricmont krytykują intelektualistów nie tylko za to, że nie rozumieją teorii o których mówią, ale także za stwierdzenia które nie mają żadnego sensu. Np. Luce Irigaray został skrytykowany za stwierdzenie, że mechanika cieczy zajmuje się kobiecymi aspektami i dlatego jest mało badana, natomiast "męska" mechanika ciała stałego jest popularną gałęzią fizyki (w rzeczywistości obecnie mechanika cieczy jest dziedziną intensywnie badaną, a mechanika ciał stałych jest już "przebadana"). Stephen Hawking natomiast był poddany krytyce w związku z "filozofią", jaką wprowadza do swoich publikacji.
Zobacz też: Sokal hoax
[edytuj] Bibliografia
A. Sokal, J. Bricmont, Fashionable Nonsense: Postmodern Intellectuals Abuse of Science, (ISBN 0-312-20407-8), New York, Picador, 1998.
Alan Sokal, Jean Bricmont, Modne bzdury. O nadużyciach nauki popełnianych przez postmodernistycznych intelektualistów, (ISBN 83-7337-735-2), Prószyński i S-ka, Warszawa 2004
