Paul Virilio
Z Wikipedii
Paul Virilio (urodzony w 1932 roku w Paryżu). Francuski teoretyk kultury. Stworzył wojenny model rozwoju współczesnego miasta i społeczeństwa oraz dromologię – naukę o prędkości. Jest znany z prac dotyczących koncepcji integralnego wypadku, czystej władzy, chronopolityki, logistyki percepcji, wojny ruchu, estetyki znikania i bomby informacyjnej.
W dzieciństwie wraz z rodziną uniknął aresztowania przez gestapo dzięki przemyślnej architekturze domu. To wydarzenie przypuszczalnie ukierunkowało jego późniejsze zainteresowania. Studiował w Ecole des Metiers d' Art. Specjalizował się w tworzeniu witraży. Współpracował z Matisse'em. Został powołany do wojska podczas wojny o niepodległość w Algierii. Po powrocie studiował fenomenologię pod kierunkiem Merleau-Ponty'ego.
W 1958 Virilio prowadził badania w obrębie francuskiej części Wału Atlantyckiego – nazistowskich bunkrów wybudowanych w czasie II wojny światowej, stworzonych aby odeprzeć ewentualny atak aliantów. W 1963 rozpoczął współpracę z architektem Claudem Paretem z którym stworzył grupę Architecture Principe.
W 1968 roku brał udział w rewolcie studenckiej. Po tym wydarzeniu został powołany na stanowisko profesora architektury w Ecole Speciale d' Architecture.
W 1975 współorganizował wystawę Bunker Archeologie w paryskim Decorative Arts Museum. Była to kolekcja tekstów i zdjęć związanych z Wałem Atlantyckim. Od tego czasu był szeroko publikowany i tłumaczony. W roku 1998 wycofał się z życia akademickiego. Jego ostatnie projekty obejmują m.in. współpracę z paryskimi organizacjami zajmującymi się problemem mieszkań dla bezdomnych oraz budowę pierwszego na świecie Muzeum Wypadku.
[edytuj] Bibliografia
- Paul Virilio, Bomba informacyjna, Wydawnictwo Sic!, Warszawa 2006.
- Krystyna Wilkoszewska, Wariacje na postmodernizm, Księgarnia Akademicka, Kraków 1997.
Zobacz też:
