Narodowy Instytut Wychowania

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Narodowy Instytut wychowania - instytucja publiczna projektowna przez Ministerstwo Edukacji Narodowej, mająca prowadzić działalność w dziedzinie wychowania dzieci i młodzieży. Według planów rządowych swą działalność miałby rozpocząć w styczniu 2007.

Spis treści

1 Prace nad ustawą
- 1.1 Założenia projektu
- 1.2 Przebieg prac legislacyjnych
2 Kontrowersje
3 Zobacz też
4 Linki zewnętrzne
5 Przypisy

[edytuj] Prace nad ustawą

[edytuj] Założenia projektu

Według wnioskodawcy celem Instytutu jest przełamanie kryzysu wychowawczego w Polsce. Zgodnie z pierwotnym brzmieniem projektu zadania Instytutu mają obejmować w szczególnosci:

opracowywanie i upowszechnianie:
- wiedzy na temat zasad tworzenia i ewaluacji programów wychowawczych dla instytucji prowadzących statutową działalność w zakresie wychowania dzieci i młodzieży,
- okresowych informacji o stanie wychowania, będących przedmiotem parlamentarnej i publicznej debaty, w tym wskazywanie zagrożeń i proponowanie środków zaradczych;
inicjowanie i prowadzenie badań dotyczących wychowania;
inicjowanie i prowadzenie debat publicznych dotyczących wychowania oraz ogólnopolskich akcji i programów o charakterze wychowawczym;
promowanie dorobku myśli wychowawczej, wybitnych postaci jako powszechnie akceptowanych wzorców osobowych oraz programów i metod kształtowania postaw i zachowań dzieci i młodzieży;
wspieranie:
- instytucji wspomagających wychowawczą funkcję rodziny,
- młodzieżowych ruchów i organizacji o charakterze społeczno-wychowawczym, młodzieżowego wolontariatu, ruchu liderów młodzieżowych oraz samopomocy koleżeńskiej,
- instytucji kształcących i doskonalących nauczycieli, wychowawców i innych pracowników pedagogicznych;
obserwowanie i ocenianie, z punktu widzenia oddziaływania wychowawczego na dzieci i młodzież:
- treści przekazów medialnych,
- inicjatyw kierowanych do dzieci i młodzieży przez organizacje, stowarzyszenia i inne podmioty;
współpracę:
- z organami administracji publicznej, Rzecznikiem Praw Obywatelskich, Rzecznikiem Praw Dziecka, Krajową Radą Radiofonii i Telewizji oraz z innymi instytucjami państwowymi,
- z organizacjami pozarządowymi oraz z podmiotami, o których mowa w art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (stowarzyszenia jednostek samorządu terytorialnego, osoby prawne i jednostki organizacyjne działające na podstawie przepisów o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, o stosunku Państwa do innych kościołów i związków wyznaniowych oraz o gwarancjach wolności sumienia i wyznania, jeżeli ich cele statutowe obejmują prowadzenie działalności pożytku publicznego),
- z organizacjami zajmującymi się problematyką etyki mediów,
- z jednostkami naukowymi oraz osobami prowadzącymi badania naukowe,
- z organizacjami zajmującymi się problematyką wychowania dzieci i młodzieży działającymi w kraju i za granicą;
występowanie do właściwych organów o podjęcie inicjatywy ustawodawczej lub o wydanie lub zmianę innych aktów prawnych w zakresie dotyczącym wychowania dzieci i młodzieży.

Narodowy Instytut Wychowania ma także wyrażać opinie w sprawach projektów aktów prawnych dotyczących wychowania dzieci i młodzieży, w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia otrzymania projektu przedstawionego przez właściwy organ.

[edytuj] Przebieg prac legislacyjnych

Projekt ustawy o Narodowym Instytucie Wychowania rząd przyjął 7 marca 2006.^{[potrzebne źródło]} Projekt wpłynął do Marszałka Sejmu 2 czerwca 2006.^[1]

Wysłuchanie publiczne miało miejsce 22 sierpnia 2006 w sali "Pod Kopułą" w gmachu Ministerstwa Gospodarki w Warszawie przy pl. Trzech Krzyży 3/5. ^[2] ^[3] ^[4]

Ta sekcja jest zalążkiem. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

[edytuj] Kontrowersje

sekcja wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji.
Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać odnośniki do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.

[edytuj] Sprzeciw polityczny

Powołaniu Instytutu sprzeciwia się opozycja, argumentując nieracjonalność powoływania kolejnej instytucji, dublującej zadania już istniejących. Krytykuje się tym samym rozrzutność państwa w tworzeniu niepotrzebnych organów (działalność Instytutu ma kosztować około 11 mln złotych rocznie; będzie on zatrudniał ponad 100 osób).

Wątpliwości zgłaszała też podczas rządowych dyskusji nad projektem ustawy ówczesna minister finansów Zyta Gilowska, krytykując finansowanie przez budżet instytucji podległej Sejmowi. Ostatecznie problem rozwiązano pozostawiając Sejmowi kontrolę nad Instytutem, lecz kwestię finansowania oddając rządowi.

[edytuj] Krytyka środowisk związanych z oświatą

Znaczna część środowisk oświatowych krytykuje projekt powołania Instytutu za rzekomą próbę poddania procesu wychowania pod kontrolę państwowej instytucji. Zarzuca się twórcom Instytu chęć poddania młodzieży indoktrynacji i wykorzystania szkoły do promowania własnych poglądów.

Sprzeciw wzbudza też osoba współtwórcy projektu Instytutu, wiceministra edukacji, typownego często na przyszłego prezesa NIW Stanisława Sławińskiego, który na początku lat dziewiędziesiątych dał się poznać jako zwolennik stosowania kar cielesnych w wychowaniu.

Najgłośniej przeciw NIW protestuje Związek Nauczycielstwa Polskiego i inne lewicowe środowiska.