Neoklasycyzm
Z Wikipedii
Neoklasycyzm – zespół dwudziestowiecznych, różnorodnych tendencji w sztuce, literaturze, muzyce i architekturze nawiązujących do nurtu klasycystycznego lub baroku. Neoklasycyzm (neo- + klasycyzm – łc. classicus ‘pierwszorzędny’) szt., lit., muz. nurt w kulturze eur. XIX i XX w., który nawiązuje do klasycznych wzorców antycznych oraz klasycyzmu i baroku XVII i XVIII w.
[edytuj] Literatura
Neoklasycyzm oparty jest na ideale czystej poezji, czyli niezależnej od treści życiowej; liryka intelektualna, pełna aluzji filozoficznych w formie nawiązywania do klasycznych wzorców. W literaturze francuskiej przedstawicielami neoklasycyzmu byli Paul Valéry i James Tissot, w angielskiej - Thomas Eliot, w rosyjskiej tzw. akmeiści, a w polskiej m.in. Mieczysław Jastrun. Nazywany także skrajnym estetyzmem.
