Nornik bury

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Nornik bury

Systematyka

nornik bury

Nazwa systematyczna

Microtus agrestis

(Linnaeus, 1761)

Status ochronny wg IUCN
EX	EW	CR	EN	VU	NT	LC

Kategoria: niższego ryzyka

Nornik bury (Microtus agrestis) – gatunek ssaka z rzędu gryzoni z licznie reprezentowanej w Polsce rodziny nornikowatych.

[edytuj] Opis

Jeden z niewielkich gryzoni nornikowatych występujących w Polsce. Zwierzę średniej wielkości, o wydłużonym ciele i krótkim, słabo owłosionym ogonie, pokrytym pierścieniowatymi łuskami. Długość tułowia do 13cm, ogona do 5 cm. Oczy duże, pysk lekko zaostrzony z wąsami, uszy niewielkie szerokie, zaokrąglone, cienkie. Nozdrza różowawe, nieowłosione. Charakteryzuje się szarobrunatnym ubarwieniem sierści futerka grzbietowej strony ciała. Brzuszna strona ciała jest szara. Siekacze mają kształt dłutowaty, ciągle rosną, a ostrość zachowują dzięki temu, że szkliwo znajduje się jedynie na przedniej ich powierzchni. Zęby trzonowe o niskich koronach, z trzema rzędami guzków. Buduje system nor tuż pod powierzchnią ziemi lub w gęstym runie, w których gromadzi zapasy pożywienia i żyje. Nie zapadają w sen zimowy. Żyje pojedynczo, w grupach rodzinnych lub koloniach.

[edytuj] Charakterystyka

Występowanie: jest najpospolitszym euroazjatyckim ssakiem żyjącym na wolności. Występuje w całej Palearktyktyce. W Polsce występuje na całym terenie kraju.

Biotop: Zamieszkuje tereny wilgotne porośnięte gęstą roślinnością. Ulubionym jego środowiskiem są obrzeża lasów, leśne polanki, zręby porośnięte wysoką trawą, zadrzewienia śródpolne, a także bagna, mokradła, torfowiska. W latach licznego występowania staje się plagą upraw roślinnych, wyrządzając znaczne szkody.

Tryb życia: Prowadzi zmierzchowo – nocny tryb życia, ale wychodzi również za dnia w poszukiwaniu pokarmu. Należy do gatunku osiadłego. Całe systemy korytarzy z kryjówkami wykonuje zwykle w darni lub tuż pod powierzchnią ziemi w bezpośredniej bliskości żerowisk, co zapewnia im możliwość szybkiego schronienia się w razie zagrożenia. Rzadko przebywa w miejscach odsłoniętych. Jest ssakiem płochliwym.

Pożywienie: jak większość nornikowatych żywi się pokarmem mieszanym. Pożywienie nornika burego stanowi w głównej mierze pokarm roślinny - korzenie, kłącza, trawy, zioła, nasiona, warzywa uprawne, owoce kora młode pędy.

Rozród: Poród i rozwój młodych jest ściśle związany z okresem największej dostępności pożywienia. Nornik buduje gniazda z mchu i traw w zaroślach. Tam przychodzą na świat ślepe i nieowłosione młode. Jest ich od 4 do 7 sztuk. Szybko rosną. Po około dwóch tygodniach otwierają oczy, z matką pozostają przez trzy tygodnie, odżywiając się mlekiem po tym okresie młode opuszczają gniazdo. Młode pełną dojrzałość płciową uzyskują w wieku 8 -9 tygodni. Nornik w ciągu jednego roku może wyprowadzić 4 mioty, co daje przeciętnie 20 młodych rocznie.