Obłok Prandtla-Glauerta
Z Wikipedii
Powietrze opływające samolot ma w wielu miejscach prędkość względem samolotu większą niż prędkość tego samolotu względem powietrza niezakłóconego; następnie ta prędkość maleje. Gdy samolot zwiększa prędkość i osiąga tak zwaną krytyczną liczbę Macha, w niektórych miejscach opływu jego prędkość przekracza lokalną prędkość dźwięku. Zwiększanie prędkości opływu i zmniejszanie ciśnienia odbywa się płynnie i bez strat, natomiast zmniejszenie tej prędkości jest możliwe tylko skokowo, na powierzchni zwanej falą uderzeniową, gdzie występuje nieciągłość (spadek) prędkości, wzrost ciśnienia i temperatury.
Na szkicu pokazano sytuację, gdy prędkość przed profilem jest poddźwiękowa (M<1), następnie na profilu następuje przyśpieszenie do prędkości naddźwiękowej (M>1), czemu towarzyszy zmniejszenie ciśnienia i zgodnie z regułami termodynamiki – spadek temperatury.
Po przekroczeniu pewnego punktu ma miejsce fizyczna realizacja tak zwanej osobliwości (w matematycznym znaczeniu tego słowa) transformacji Prandtla-Glauerta, objawiająca się dość gwałtownym spadkiem temperatury, rozpoczynającym się od linii izotermy, zaznaczonej na ilustracji. Za tą linią następuje skroplenie pary wodnej i powstaje widoczny obłok, który zdecydowanie kończy się na powierzchni fali uderzeniowej, za którą skokowo rośnie ciśnienie i temperatura a prędkość maleje do poddźwiękowej (M<1). Obłok taki nosi nazwę Obłoku Prandtla-Glauerta.
Widoczna na zdjęciu efektowna stożkowa powierzchnia początku obłoku nie wizualizuje fali uderzeniowej, lecz początek obszaru, w którym spełnione są warunki kondensacji. Koniec obłoku wskazuje położenie prostopadłej fali uderzeniowej.
Mały obłok Prandtla-Glauerta widoczny jest też tuż za kabiną.
