Portret trumienny
Z Wikipedii
Portret trumienny – realistyczna podobizna osoby zmarłej, jeden z elementów castrum doloris. Przedstawia popiersie osoby, malowaną bez użycia światłocienia, z wzrokiem skierowanym na oglądającego portret. Pierwsze portrety trumienne pojawiły się w Egipcie, malowane na drewnie w I i II w. zostały znalezione w Fajum.
Polskie portrety trumienne malowano na blasze, najczęściej cynowej. Malarstwo to było najbardziej popularne w XVII i XVIII wieku wśród szlachty. Kształt portretu dostosowany był do boku trumny. Portret bowiem podczas uroczystości pogrzebowych mocowano do trumny od strony głowy zmarłego (tak, by on sam mógł "brać" udział w uroczystości). Po przeciwległej stronie mocowano epitafium, a po bokach stawiano tarcze herbowe. Po zakończeniu uroczystości portret często wieszano na ścianie kościoła którego zmarły był dobrodziejem. Najstarszym znanym portretem trumiennym w Polsce jest wizerunek Stefana Batorego z końca XVI wieku.
Zobacz też: katafalk
