Prekarium
Z Wikipedii
Słowo prekarium początkowo związane było z prośbą rycerza do przyszłego pana o nadanie mu ziemi bądź o wzięcie go w opiekę. Terminu tego używano głównie na terenie Galii. Przeszedł on później metamorfozę i obecnie zastąpiło się go wyrazem prekaria. Podczas ewolucji stosunków feudalnych zmieniało się znaczenie tego wyrazu. Początkowo w przypadku prekarii nie zawierano żadnej umowy o dzierżawę ziemi, gdyż senior w razie nieposłuszeństwa wasala był w stanie zbrojnie pokonać poddanego (o prekarium ubiegali się zazwyczaj zubożeni rycerze lub średniozamożni chłopi). Posługując się tym terminem od wieku XII określano zazwyczaj umowę dotyczącą wynajmowania danej ziemi przez pana za płacony czynsz przez wasala na warunkach ściśle obowiązujących w podpisywanej umowie. Termin prekarium uważano za mniej dostojny, gdyż podmiot prosił seniora o opiekę. Natomiast w przypadku beneficjum suweren nadaje swemu "człowiekowi" ziemię za zasługi czy za poparcie.
Słowo prekarium można odnieść także w przypadku uciekania się pod opiekę Kościoła. Kościół nadawał działkę za co w zamian wymagał wypełniania powinności (dziesięcina, renta feudalna, prace na polu w okresie żniw lub czynności wymagających zaangażowania znacznej ilości osób, dostarczanie sporadycznie jajek).
Prekaria to również pomoc materialna seniorowi przez wasali w przypadku ciężkiej sytuacji finansowej suwerena bądź znalezienia się pana we wrogiej niewoli.
Istniały aż trzy sposoby prekarii kościelnej:
- precaria data - człowiek uciekał się w opiekę do Kościoła, a ten nadawał mu w użytkowanie działkę ziemi.
- remuneratoria - osoba przekazywała Kościołowi na własność własną działkę, a otrzymywała większe nadanie. W ten sposób po śmierci owej osoby Kościół ponownie odzyskiwał ziemię i był bogatszy o teren wcześniej oddany przez osobę już nieżyjącą.
- oblata - przekazanie Kościołowi ziemi i otrzymanie jej z powrotem w użytkowanie jednak ze świadomością posiadania formalnego opiekuna, jakim była potężna instytucja.
