Prezbiter
Z Wikipedii
Prezbiter (gr. presbytérion – grupa, urząd prezbiterów od presbýteros starszy) — w wielu kościołach chrześcijańskich duchowny mający prawo prowadzenia nabożeństw i sprawowania sakramentów - w niektórych Kościołach tylko części. We wczesnym okresie funkcjonowania tych urzędów były one tożsame z urzędami biskupów. Kolegia prezbiterów (prezbiteria, rady starszych) stały na czele starożytnych Kościołów lokalnych. Na przełomie III i IV w. prezbiterów zaczęto nazywać kapłanami (większość osób tytułowanych „księżmi” w chrześcijańskich Kościołach w Polsce, w tym w Kościele katolickim jest właśnie prezbiterami).
[edytuj] Prezbiter w Kościele katolickim
Przed święceniami prezbiteratu, kapłan rzymskokatolicki uzyskuje obecnie święcenia diakonatu. Do czasu pontyfikatu Pawła VI, w całym Kościele łacińskim przed diakonatem przyjmowano także święcenia subdiakona, a jeszcze wcześniej święcenia niższe (utrzymane w katolickich Kościołach wschodnich). Prezbiterat jest także drugim (po diakonacie a przed episkopatem) stopniem święceń w kościołach starokatolickich.
W Kościele katolickim, prezbiter udziela zazwyczaj następujących sakramentów: chrztu, eucharystii, spowiedzi i namaszczenie chorych. Prezbiter błogosławi też sakramentowi małżeństwa (tego sakramentu udzielają sobie narzeczeni).
[edytuj] Prezbiter w Kościołach ewangelickich
Kapłaństwo w ewangelicyzmie nie jest sakramentem, lecz sprawowanym na mocy powołania urzędem posługi w Kościele. Uznając biblijną naukę o powszechnym kapłaństwie wszystkich wierzących powołanych poprzez Chrzest Święty, Kościół powołuje tych, którzy w zgromadzeniu wierzących sprawować mają to kapłaństwo w sposób szczególny przez posługę Słowa i Sakramentów.
Urząd duchowny, rozumiany jako całość, wykonuje różne posługi: biskupa, prezbitera, diakona. Powołanie na każdy z trzech stopni urzędu duchownego następuje przez osobną ordynację, czyli wyświęcenie (diakon, ksiądz) lub konsekrację (biskup). W odróżnieniu od Kościoła Rzymskokatolickiego pomiędzy tymi trzema stopniami urzędu duchownego w ewangelicyźmie nie zachodzi jednak hierarchiczne podporządkowanie (w pionie) lecz jedynie różnica z zakresie przyznanych kompetencji (w poziomie)tzw. "władza kluczów". Urzędu duchownego w ewangelizcyźmie można kogoś pozbawić bądź z niego zrezygnować.
Niektóre kościoły ewangelickie na określenie stanowiska zwierzchnika diecezji (biskupa diecezji) lub kościoła krajowego (Biskupa Kościoła), używają tytułu senior diecezji i superintendent. Np. zwierzchnik Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w RP pełni stanowisko superintendenta z tytułem biskupa.
Część Kościołów ewangelickich ordynuje na urząd duchownego także kobiety. Takie ordynacje mają miejsce także w Polsce i są to zazwyczaj ordynacje diakonackie (diakonki) a na Zachodzie Europy są to nawet konsekracje biskupie. Jak dotąd w kościołach protestanckich na świecie zostały konsekrowane na urząd biskupa trzy kobiety.
Duchowni(i duchowne) ewangeliccy od czasów Reformacji mają prawo zawierać związki małżeńskie, mogą jednak ponieść konsekwencje na swoim urzędzie w przypadku rozwodu.
