Promieniowanie niejonizujące
Z Wikipedii
Promieniowanie niejonizujące to rodzaj promieniowania elektromagnetycznego (fali elektromagnetycznej), które nie wywołuje jonizacji[1] ośrodka, przez który przechodzi. Podział ten związany jest także z rodzajami oddziaływań na zdrowie ludzi i zwierząt w obszarze występowania tego rodzaju promieniowania.
Spis treści |
[edytuj] Zakres promieniowania
Granica pomiędzy promieniowaniem jonizującym a niejonizującym przyjęta została na granicy widma światła widzialnego i ultrafioletu (zakres UV-A, długość fali 320-380 nanometrów). Czyli zakres od 100-8x1014 Hz to promieniowanie niejonizujące, a zakres od 8x1014 do 1024 Hz to promieniowanie jonizujące.
[edytuj] Źródła promieniowania
Źródła promieniowania niejonizującego z uwagi na ich rodzaje dzieli się na na naturalne i sztuczne źródła pól elektromagnetycznych.
[edytuj] Źródła naturalne
Najważniejszymi źródłami naturalnych pól elektromagnetycznych, takie zjawiska jak:
- promieniowanie termiczne ciał na Ziemi,
- promieniowanie słoneczne,
- naturalne pola magnetyczne ziemskie (magnetyczność ziemska),
- naturalne pola elektryczne ziemskie (wyładowania atmosferyczne),
- promieniowanie kosmiczne (fale radiowe nie tłumione przez atmosferę ziemską).
[edytuj] Źródła sztuczne
Podstawowe sztuczne źródła promieniowania elektromagnetycznego niejonizującego to:
- elektroenergetyczne linie napowietrzne wysokiego napięcia,
- stacje radiowe i telewizyjne,
- łączność radiowa, w tym CB radio, radiotelefony i telefonia komórkowa,
- stacje radiolokacyjne i radionawigacyjne,
- stacje transformatorowe,
- sprzęt gospodarstwa domowego i powszechnego użytku oraz instalacje elektryczne.
[edytuj] Charakterystyka
Rozwój infrastruktury technicznej w otoczeniu człowieka związany jest ze wzrostem tła elektromagnetycznego w środowisku, a zarazem z pojawianiem się obszarów o podniesionym poziomie pola elektromagnetycznego. Poziom pól w środowisku jest jednak nadal dużo niższy od tego, dla którego można mówić o szkodliwości pól elektromagnetycznych dla zdrowia i życia ludzi czy zwierząt. Nie dotyczy to jednak bardzo wąskich obszarów w bezpośrednim sąsiedztwie urządzeń uznawanych za źródła pól elektromagnetycznych i mogą tu wystąpić lokalnie wartości graniczne, podawane w przepisach opartych na licznych badaniach naukowych.
[edytuj] Przepisy
W Polsce obowiązuje, dość rygorystyczne w stosunku do innych krajów[2], Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów [3], które wyróżnia wartości graniczne dla terenów przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową oraz dla pozostałych miejsc dostępnych dla ludności. Są one zależne od częstotliwości i rodzaju pracy źródła lub źródeł.
[edytuj] Bibliografia
- Jarosław Szóstka, Fale i anteny, WKŁ - Wydawnictwa Komunikacji i Łączności Sp. z o.o., 2001, ISBN: 83-206-1414-7
- Aniołczyk H., Pachocki K., Różycki S.: Pola elektromagnetyczne wielkiego miasta z punktu widzenia ochrony środowiska, PIOŚ, Warszawa 1995
- Halina Aniołczyk, Andrzej Koperski, Roman Kubacki, Andrzej Piłatowicz, Stefan Różycki: Ochrona środowiska przed elektromagnetycznym promieniowaniem niejonizującym, Warszawa 1993.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów
- WHO Radiation, Non-ionizing (en)
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Przypisy
- ↑ Energia promieniowania jest zbyt mała do emisji elektronu z atomu lub cząsteczki.
- ↑ W przeciwieństwie do obowiązujących w krajach Unii Europejskiej kryteriów, w polskich przepisach uwzględnione są także inne efekty działania promieniowania niejonizującego poza termicznym.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów (Dz. U. nr 192, poz. 1883)
