Psychologia systemowa

Z Wikipedii

Psychologia systemowa to orientacja psychologiczna ogólnej teorii systemów Ludwiga von Bertalanffyego. Jest to współczesny nurt stosowany głównie w psychoterapii rodzin.

Systemem są w tym ujęciu członkowie np. rodziny pozostający w interakcji. Jak w ogólnej teorii systemów, system psychologiczny charakteryzuje ekwifinalność i ekwipotencjalność; system definiują granice wewnętrzne (podsystemy) i zewnętrzne (z otoczeniem) oraz równowaga tendencji do zmiany i tendencji do zachowania stałości.

Poprzez kontekst systemowy analizuje się zaburzenia psychiczne, których objawy mogą być interpretowane z punktu widzenia znaczenia dla jednostki i skutków dla całego systemu.

[edytuj] Cechy zdrowego systemu rodzinnego

1. Jasno zdefiniowane, elastyczne granice.
2. Wyodrębnione, czytelne subsystemy (małżonkowie, dzieci, rodzice).
3. Otwarta, czytelna struktura (hierarchia i role).
4. Przepływ materii i energii - otwarta wymiana ze środowiskiem.
5. Elastyczna zdolność do przystosowywania się do zmian wewnątrz i na zewnątrz systemu (radzenie sobie z kryzysem).
6. Jawna epistemologia (normy, reguły, przekonania), konstruowana przez wszystkich członków systemu, otwarta na nowe informacje.
7. Harmonia, równowaga między relacją wspólnoty i relacją wymiany.

Zobacz też: psychoterapia systemowa

Artykuł wymaga poszerzenia.
Zajrzyj na stronę dyskusji, by dowiedzieć się czego brakuje i – jeśli jesteś w stanie – uzupełnij braki.