Pszczoła robotnica

Z Wikipedii

Pszczoła robotnica - samica pszczela o uwstecznionych narządach rozrodczych, przystosowana do wykonywania prac na rzecz rodziny pszczelej.

Do ważnych narządów pszczoły robotnicy należą: gruczoły gardzielowe, gruczoły woskowe oraz odnóża przystosowane do zbierania i przenoszenia pyłku kwiatowego. Długość ciała wynosi 12-15 mm, masa 90-130 mg.

Robotnice są nieodzowne do istnienia rodziny pszczelej. W zasadzie każda robotnica jest zdolna do wykonywania każdej pracy, z tym jednak zastrzeżeniem, że podjęcie niektórych z nich wymaga osiągnięcia przez nie pewnego wieku lub określonego stanu fizjologicznego. Po wyjściu z komórki młode pszczoły robotnice zajmują się czyszczeniem komórek plastrów. Po ok. 4 dniu życia zajmują się karmieniem larw pszczelich. Jedzą w tym czasie duże ilości pyłku, dzięki czemu rozwijają się ich gruczoły gardzielowe i w wieku 6-7 dni rozpoczyna się u nich wydzielanie mleczka pszczelego. W wieku ok. 8-15 dni pszczoła po raz pierwszy opuszczają ul, aby odbyć pierwszy oblot. Zaczynają wtedy u robotnicy być aktywne gruczoły woskowe i zajmują się wówczas wydzielaniem wosku, budową plastrów, ubijaniem pyłku, przyjmowaniem od zbieraczek przyniesionego przez nie nektaru, zasklepianiem komórek z miodem i czerwiem. W podobnym wieku inne pszczoły robotnice zajmują się pilnowaniem ula przed pszczołami z innych rodzin oraz innymi intruzami. Najstarsze w rodzinie pszczoły robotnice zajmują się zbieraniem poza ulem nektaru, pyłku, wody, kitu (propolisu). Pszczoły pozostają zbieraczkami do końca życia, tj. 1-3 tygodnie, zależnie od intensywności wykonywanej pracy. Robotnice żyją ok. 38 dni latem, ponieważ intensywnie pracują. Robotnice, które wylęgną się jesienią, zimują w ulu i żyją 6 miesięcy, aby móc na wiosnę zapoczątkować rozwój rodziny pszczelej.