Wikipedysta:Pufacz/Brudnopis
Z Wikipedii
Wikipedysta:Pufacz/Brudnopis/Chrystianizacja Irlandii
Spis treści |
[edytuj] Chrystianizacji Wielkiej Brytanii
Chrystianizacja Wielkiej Brytanii - Chrześcijaństwo na wyspach brytyjskich pojawiło się już w II wieku a do końca VII wieku przyjęło się powszechnie. Najważniejsze etapy chrystianizacji :
- około roku 287 w czasie panowania cesarza Dioklecjana w wyniku prześladowań chrześcijan zginął św. Aldan – pierwszy męczennik brytyjski.
- 314 - 3 biskupów z [Brytania|Brytanii]] uczestniczyło w synodzie w Arles
- około roku 430 Brytania została najechana przez Jutów, Anglów i Sasów. W wyniku najazdu pogańskich Germanów chrześcijaństwo na wyspie praktycznie zanikło. Cześć celtyckiej ludności uciekła do Armoryki, gdzie utworzyła nowe państwo, później zwane Bretanią. Część z kolei zamieszkała w Walli i Kornwalii.
- 563 - św. Kolumban opat klasztoru na wyspie Iona wylądował w Kaledonii i rozpoczął swoją misje chrystianizacyjną. Kościół szkocki został zorganizowany na wzór irlandzki. Jego zwierzchnikiem był opat klasztoru Iona, a pracą duszpasterską zajmowali się mnisi. Misja św. Kolumbana jest uznawana za pierwszy etapem chrystianizacji Anglii. Proces ten można zamknąć w granicach lat 597 – 664 – 681/686. Pierwsza z tych dat (597) ma podwójne uzasadnienie.
- 597 - przybycie do Anglii misji chrystianizacyjnej pod przewodnictwem św. Augustyna, wysłanej przez papieża Grzegorza I Wielkiego.
- około 598 - za zgodą króla Ethelberta rozpoczyna się budowa przyszłej Katedry w Canterbury
- 601 - papież Grzegorz I wysyła nową misję, która przywiozła sprzęt liturgiczny, księgi święte, paliusz dla św. Augustyna oraz list, w którym papież przedstawił swoją wizje organizacji Kościoła angielskiego. Nawiązywał on do organizacji kościelnej z czasów rzymskich i przewidywał założenie 12 biskupstw, które miały być podporządkowane 2 metropoliom. Południowej z siedzibą w Londynie z Augustynem na czele oraz północnej z siedzibą w Yorku – którego metropolita miał być podporządkowany Augustynowi do jego śmierci, a następnie miał być zupełnie niezależny.
- 27 maja 605 umiera św. Augustyn
[edytuj] Uzupełnienia do biografi Papieża Grzegorz Wielkiego
Pomysł wysłania pierwszej misji Kościoła rzymskiego da Anglów i Sasów należy do papieża Grzegorza I Wielkiego ( 590 – 604). Według tradycji było to związane z przeżyciem jakie miał papież jeszcze przed rozpoczęciem swojego pontyfikatu. Ujrzał pewnego dnia niewolników na targu i zapytał się jednego z nich skąd są. Ten odpowiedział że z Brytanii. Na wieść, że lud ten jest nieschrystianizowany, przeraził się. Zadał mu następnie pytanie – kim są, i słysząc odpowiedz Anglowie(jak nazywa się lud) był przekonany ze słyszy aniołowie. Na pytanie o dokładną lokalizacje kraju, usłyszał Deira, zmienił sobie na De ira – wybawieni od gniewu Bożego i powołani do miłosierdzia. Na pytanie jak nazywa się władca prowincji usłyszał Aella(pierwszy władca Deiry od około 506 roku), zmienił sobie na Alleluja. Po tym spotkaniu postanowił przeprowadzić misje do tego kraju. Pomysł papieża był niezwykle nowatorski, ponieważ do tej pory kościół zajmował się tylko umacnianiem struktur u ludów już nawróconych a inicjatywę w szerzeniu dobrej Nowiny pozostawiali władcom bądź gorliwcom. Właśnie od czasów Grzegorza I stolica apostolska przejmuje przewodnictwo w kwestii misyjnej. Opracowano całą „teologie misyjną”, w której chodziło o to, aby stworzyć Królestwo Chrystusa na ziemi poprzez głoszenie ewangelii u pogan. Misja Augustyna do Anglii nie miała na celu przywrócenie dawnego kościoła brytyjskiego ale miał tam stworzyć Nowy kościół angielski. Beda Czcigodny twierdzi, że Grzegorz sam chciał podjąć misje chrystianizacyjną jako pomysłodawca, jednak objęcie przez niego Stolicy Apostolskiej pokrzyżowało te plany.
[edytuj] Materiały do Biografii s Augustyna z Canterbury
Na czele misji stanął Augustyn, przeor nowo założonego klasztoru św. Andrzeja. Jednak misja ta nie dotarła do Anglii, misjonarze zawrócili w połowie drogi, zniechęceni przeciwnościami losu. Można spodziewać się, że te przeciwnosci to w dużej mierze niezrozumienie kościoła Galijskiego dla nowo powstałej doktryny misyjnej. Dlatego przygotowując nową wyprawę, Grzegorz wyposażył Augustyna w list polecający do opatów i biskupów galijskich, a także do małoletnich królów frankijskich Teodoryka II burgundzkiego (596 – 613) i Teudeberta II austrazyjskiego (569 – 612) oraz regentki i babki obu, królowej Brunhildy. Podniósł także Augustyna do godności opata. Misja wyruszyła – zimą 596/597, zatrzymali się u franków, gdzie najprawdopodobniej Augustyn otrzymał tytuł biskupa. W listach polecających papież polecił zabierać ze sobą duchownych z ziem galijskich w czasie podróży. Ci pomocnicy, według Grzegorza, byli lepiej zorientowani w sytuacji panującej w Anglii i obyczajach tamtejszej ludności. Mogli zatem stać się mediatorami w misji Augustyna. Wiosną 597 roku misjonarze wylądowali w Anglii na ziemi króla Kentu(wyspie Thanet). Dlaczego tam wylądowali?? Ponieważ król Kentu Ethelbert (562/565 – 618) był mężem księżniczki merowińskiej Berty (córki króla Paryża – Chariberta I). W zawartej umowie ślubnej miała ona prawo swobodnego wyznania swojego kultu na ziemi Anglów. Razem z królową był tam biskup frankijski, który wzniósł kościół koło Canterbury. Zatem ludność i dwór Kentu mieli dość dużo okazji do usłyszenia i poznania wiary królowej. Był to czynnik, który mógł ułatwić pomyślne zakończenie misji papieskiej. Władca Kentu był ostrożny, wiedział jakie korzyści może przynieść mu chrześcijaństwo, ale zdawał sobie również sprawę z tego, jak głęboko zakorzenione jest pogaństwo wśród ludu. Dyskusyjna pozostaje kwestia czy w momencie przybycia Augustyna, Ethelbert był już ochrzczony czy nie. List wysłany do Berty przez Grzegorza Wielkiego jest tak lakoniczny, że na jego podstawie można udowodnić obie tezy. Beda z kolei informuje nas o tym, że król przyjął chrzest pod wpływem nauki Augustyna. Pomimo swojej ostrożności, król był misjonarzom przychylny, dostali oni zezwolenie na osiedlenie się w pobliżu Canterbury, korzystali z kościoła pod wezwaniem św. Marcina. Otrzymali również zgodę na odbudowe starego rzymskiego kościoła w samym Cunterbury. Był to początek katedry Christ Church. Ponadto Augustyn założył klasztor św. Piotra i Pawła Apostołów, ukończony dopiero po jego śmierci. W 601 roku Augustyn wysłał raport do papieża z przebiegu misji oraz poprosił go o pomoc. W wyniku tego Grzegorz wysłał nową misje, która przywiozła sprzęt liturgiczny, księgi święte, paliusz dla Augustyna oraz list, w którym papież przedstawił swoją wizje organizacji Kościoła angielskiego. Nawiązywał on do organizacji kościelnej z czasów rzymskich i przewidywał założenie 12 biskupstw, które miały być podporządkowane 2 metropoliom. Południowej z siedzibą w Londynie z Augustynem na czele oraz północnej z siedzibą w Yorku – którego metropolita miał być podporządkowany Augustynowi do jego śmierci, a następnie miał być zupełnie niezależny. Miało to zapobiec uzyskaniu przez biskupów silnej władzy nad kościołem w Anglii, co mogło spowodować że papież straciłby kierownictwo nad ta częścią kościoła. Jednak plan ten był nie do końca doskonały, przewidywał stworzenie organizacji kościelnej w oparciu o dawną organizacje rzymską. Tymczasem na ziemiach brytyjskich zaszły ogromne zmiany administracyjne. Jak też się okazało plany Grzegorza były na wyrost, spodziewał się on szybkiej misji chrystianizacyjnej. Jednak napotkano liczne opory ludności wiejskiej, która była wychowana w tradycji pogańskiej i nie miała ochoty z tą tradycja skończyć. Dlatego tez w 601 roku papież stworzył doktrynę, według której należy zerwać z nawracaniem siłą i niszczeniem świątyń pogan. Aby ułatwić poganom przejście z ich wiary na wyznanie chrystusowe należy do ich świątyń po uprzednim pokropieniu ich woda świecona wstawiać ołtarze chrześcijańskie. Nie wolno od razu nakazać im odciąć się od wszystkiego w co wierzyli, bo spowoduje to zator z ich strony. Jeśli miejscowa ludność składała w jakieś określone dni ofiary swoim bogom, to należy im w te dni zorganizować jakieś inne święto. np. ku czci jakiegoś świętego męczennika. Jak mówił św. Grzegorz „Jest rzeczą nie możliwą pozbawić umysły surowe wszystkiego od razu; ten bowiem, kto usiłuje wspiąć się na szczyt, wznosi się po stopniach krokami, nie skokami.” Czy stosowano się do listu Grzegorza? W nielicznych przekazach źródłowych można znaleźć stosowanie metody zapoczątkowanej przez papieża jak również siłowego nawracania niewiernych. Jednak jak tak naprawdę wyglądała praktyka misyjna w Anglii, do końca nie wiadomo. Augustyn w swej misji miał nieprzyjemnie spotkanie z Brytami. Jak już wiemy byli to rdzenni mieszkańcy tych ziem, którzy wyznawali chrześcijaństwo od wieków, jednak uległa ta wiara lekkim wypaczeniom. W innym terminie odbywała się u nich Wielkanoc, występowały różnice w rycie chrztu – nie wiemy dokładnie jakie. Augustyn według tradycji spotkał się z Brytami 2 razy i próbował ich przekonać na zmianę praktyk oraz pomoc w chrystianizacji Anglo-Sasów. Pierwszy raz miało to miejsce na pograniczu Wessexu w miejscu obecnego Bristolu. Augustyn próbował przekonać kapłanów brytyjskich do podjęcia wspólnej misji, jednak wcześniej musieli oni zerwać ze swoimi praktykami i przyjąć ryt rzymski. Na to jednak nie chcieli zgodzić się. O wyższości danego rytu miał zdecydować próba. Znaleziona ślepca, którego brytowie próbowali uzdrowić, nie udało się to jednak. Dokonał tego dopiero Augustyn. Kapłani zdecydowali, że muszą zasięgnąć opinii ludu przed przyłączeniem się do Augustyna i poprosili o wyznaczenie drugiej daty spotkania. Udali się kapłani do uczonego pustelnika, który powiedział im że jeśli Augustyn jest mężem Bożym, to mają się do niego przyłączyć. Miano poznać to po tym, że w czasie uczty wysłannicy rzymscy zajmą piersi miejsca, a gdy przyjdą brytowie, to w zależności od tego, jak się zachowają misjonarze taka będzie ich pobożność: gdy wstaną na ich powitanie, znaczy że są pokornymi i bożymi ludźmi, gdy jednak będą siedzieć, znaczy iż są niegodni przyłączenia się do nich. Augustyn egzaminu nie zdał. Stwierdzili że Papieski wysłannik nie jest mężem Bożym. Miał im wtedy misjonarz przepowiedzieć karę Bożą - za odrzucenie go stoczą wojnę z nieprzyjaciółmi, a za niechęć do chrystianizacji Anglów poniosą z ich rak karę. Przepowiedni spełniła się w roku 613/26 gdy król Bernicji Ethelfryd pod Chester pokonał Brytów. Ostatnie lata życia Augustyna przyniosły rozszerzenie się obszaru działalności kościoła, co było uwarunkowane protekcją króla Kentu. W 604 roku założono biskupstwo w Rochester, misja zdołała osiągnąć tereny Essexu. W tym czasie powstał w Londynie kościół pod wezwaniem św. Pawła Apostoła. 27 maja 605 roku Augustyn zmarł. Został pochowany w kościele opackim-katedralnym pw. świętych Piotra i Pawła w Canterbury obok św. Etelberta.
Misja Augustyna odniosła sukces, stała się zaczątkiem kościoła w Anglii oraz zapoczątkowała zjednoczenia wyspy. Samo wysłanie Augustyna do Brytanii było wielkim przełomem w dziejach historii kościoła. Rzym przejął prymat w chrystianizacji pogan. Zaczęto organizować nowe wyprawy misyjne. Zmieniono także podejście do pogan. Zamiast nawracać ich siłą zdecydowano się na pokojowe misje. Ich celem było przekonywanie pogan słowem i postawą a nie mieczem i ogniem.
[edytuj] Swiety Augustyn z Canterbury
Święty Augustyn z Canterbury ( ? - 27 maja 604 ) - pierwszy arcybiskup Canterbury. W roku 596 mianowany na przeora klasztoru św. Andrzeja. W roku 597 wysłany z misją chrystianizacji Anglii przez papieża Grzegorza Wielkiego.
[edytuj] Misja chrystianizacyjna i jej znaczenie dla kościoła
Pierwsza próba zakończyła się niepowodzeniem, misjonarze zawrócili w połowie drogi, zniechęceni przeciwnościami losu. Można spodziewać się, że te przeciwnosci to w dużej mierze niezrozumienie kościoła Galijskiego dla nowo powstałej doktryny misyjnej. Dlatego przygotowując następną wyprawę, papież Grzegorz I wyposażył Augustyna w list polecający do opatów i biskupów galijskich, a także do małoletnich królów frankijskich Teodoryka II Burgundzkiego i Teudeberta II Austrazyjskiego oraz regentki i babki obu królów , królowej Brunhildy. Podniósł także Augustyna do godności opata. Misja wyruszyła – zimą 596/597, zatrzymali się u króla franków, gdzie najprawdopodobniej Augustyn otrzymał tytuł biskupa. W listach polecających papież polecił zabierać ze sobą duchownych z ziem galijskich w czasie podróży. Ci pomocnicy, według Grzegorza, byli lepiej zorientowani w sytuacji panującej w Anglii i obyczajach tamtejszej ludności. Mogli zatem stać się mediatorami w misji Augustyna. Wiosną 597 roku misjonarze wylądowali w Anglii na ziemi króla Kentu (wyspa Thanet). Powodem wyboru tego miejsca był fakt, iż król Kentu Ethelbert (562/565 – 618) był mężem księżniczki merowińskiej Berty (córki króla Paryża – Chariberta I). W zawartej umowie ślubnej miała ona prawo swobodnego wyznania swojego kultu na ziemi Anglów. Razem z królową był tam biskup frankijski, który wzniósł kościół koło Canterbury. Zatem ludność i dwór Kentu mieli dość dużo okazji do usłyszenia i poznania wiary królowej. Był to czynnik, który mógł ułatwić pomyślne zakończenie misji papieskiej. Władca Kentu był ostrożny, wiedział jakie korzyści może przynieść mu chrześcijaństwo, ale zdawał sobie również sprawę z tego, jak głęboko zakorzenione jest pogaństwo wśród ludu. Dyskusyjna pozostaje kwestia czy w momencie przybycia Augustyna, Ethelbert był już ochrzczony czy nie. List wysłany do Berty przez Grzegorza Wielkiego jest tak lakoniczny, że na jego podstawie można udowodnić obie tezy. Pomimo swojej ostrożności, król był misjonarzom przychylny, dostali oni zezwolenie na osiedlenie się w pobliżu Canterbury, korzystali z kościoła pod wezwaniem św. Marcina. Otrzymali również zgodę na odbudowe starego rzymskiego kościoła w samym Canterbury - kosciół ten ztanowił początek Katedry w Canterbury. Ponadto Augustyn założył klasztor św. Piotra i Pawła Apostołów, ukończony dopiero po jego śmierci. W 601 roku Augustyn wysłał raport do papieża z przebiegu misji oraz poprosił go o pomoc. W wyniku tego Grzegorz wysłał nową misje, która przywiozła sprzęt liturgiczny, księgi święte, paliusz dla Augustyna oraz list, w którym papież przedstawił swoją wizje organizacji Kościoła angielskiego. Nawiązywał on do organizacji kościelnej z czasów rzymskich i przewidywał założenie 12 biskupstw, które miały być podporządkowane 2 metropoliom. Południowej z siedzibą w Londynie z Augustynem na czele oraz północnej z siedzibą w Yorku – którego metropolita miał być podporządkowany Augustynowi do jego śmierci, a następnie miał być zupełnie niezależny. Miało to zapobiec uzyskaniu przez biskupów silnej władzy nad kościołem w Anglii, co mogło spowodować że papież straciłby kierownictwo nad tą częścią kościoła. Jednak plan ten był nie do końca doskonały, przewidywał stworzenie organizacji kościelnej w oparciu o dawną organizacje rzymską. Tymczasem na ziemiach brytyjskich zaszły ogromne zmiany administracyjne. Jak też się okazało plany Grzegorza były na wyrost, spodziewał się on szybkiej misji chrystianizacyjnej. Jednak napotkano liczne opory ludności wiejskiej, która była wychowana w tradycji pogańskiej i nie miała ochoty z tą tradycja skończyć. Dlatego tez w 601 roku papież stworzył doktrynę, według której należy zerwać z nawracaniem siłą i niszczeniem świątyń pogan. Aby ułatwić poganom przejście z ich wiary na wyznanie chrystusowe należy do ich świątyń po uprzednim pokropieniu ich woda świecona wstawiać ołtarze chrześcijańskie. Nie wolno od razu nakazać im odciąć się od wszystkiego w co wierzyli, bo spowoduje to zator z ich strony. Jeśli miejscowa ludność składała w jakieś określone dni ofiary swoim bogom, to należy im w te dni zorganizować jakieś inne święto. np. ku czci jakiegoś świętego męczennika. Jak mówił św. Grzegorz Jest rzeczą nie możliwą pozbawić umysły surowe wszystkiego od razu; ten bowiem, kto usiłuje wspiąć się na szczyt, wznosi się po stopniach krokami, nie skokami. Augustyn w swej misji miał nieprzyjemnie spotkanie z Brytami - rdzennymi mieszkańcy tych ziem, którzy wyznawali chrześcijaństwo od wieków, jednak uległa ta wiara lekkim wypaczeniom. W innym terminie odbywała się u nich Wielkanoc, występowały różnice w obrządku chrztu. Augustyn według tradycji spotkał się z Brytami 2 razy i próbował ich przekonać na zmianę praktyk oraz pomoc w chrystianizacji Anglo-Sasów. Pierwszy raz miało to miejsce na pograniczu Wessexu w miejscu obecnego Bristolu. Augustyn próbował przekonać kapłanów brytyjskich do podjęcia wspólnej misji, jednak wcześniej musieli oni zerwać ze swoimi praktykami i przyjąć obrządek rzymski. Na to jednak nie chcieli zgodzić się. O wyższości danego obrządku miała zdecydować próba. Znaleziona ślepca, którego brytowie próbowali uzdrowić, nie udało się to jednak. Dokonał tego dopiero Augustyn. Kapłani zdecydowali, że muszą zasięgnąć opinii ludu przed przyłączeniem się do Augustyna i poprosili o wyznaczenie drugiej daty spotkania. Udali się kapłani do uczonego pustelnika, który powiedział im że jeśli Augustyn jest mężem Bożym, to mają się do niego przyłączyć. Miano poznać to po tym, że w czasie uczty wysłannicy rzymscy zajmą piersi miejsca, a gdy przyjdą Brytowie, to w zależności od tego, jak się zachowają misjonarze taka będzie ich pobożność: gdy wstaną na ich powitanie, znaczy że są pokornymi i bożymi ludźmi, gdy jednak będą siedzieć, znaczy iż są niegodni przyłączenia się do nich. Augustyn egzaminu nie zdał. Spotkanie zakończyło sie niepowodzeniam a Auustyn miał im wtedy przepowiedzieć karę Bożą - za odrzucenie go stoczą wojnę z nieprzyjaciółmi, a za niechęć do chrystianizacji Anglów poniosą z ich rąk karę. Przepowiedni spełniła się w roku 613 gdy król Bernicji Ethelfryd pod Chester pokonał Brytów. Misja Augustyna odniosła sukces, stała się zaczątkiem kościoła w Anglii oraz zapoczątkowała proces zjednoczenia wyspy. Samo wysłanie Augustyna do Brytanii było wielkim przełomem w dziejach Kościoła. Rzym przejął prymat w chrystianizacji pogan. Zaczęto organizować nowe wyprawy misyjne. Zmieniono także podejście do pogan. Zamiast nawracać ich siłą zdecydowano się na pokojowe misje. Ich celem miało być przekonywanie pogan słowem i postawą a nie mieczem i ogniem.
[edytuj] Śmierć
Ostatnie lata życia Augustyna przyniosły rozszerzenie się obszaru działalności kościoła, co było uwarunkowane protekcją króla Kentu. W 604 roku założono biskupstwo w Rochester, misja zdołała osiągnąć tereny Essexu. W tym czasie powstał w Londynie kościół pod wezwaniem św. Pawła Apostoła. 27 maja 605 roku Augustyn zmarł. Został pochowany w kościele opackim-katedralnym pw. świętych Piotra i Pawła w Canterbury obok św. Ethelberta.
