Pustynia arktyczna
Z Wikipedii
Pustynie arktyczne nie zajmują w Europie dużej powierzchni. Występują one na obszarze skrajnie północnych wysp, jak: Ziemia Franciszka Józefa, północna wyspa Nowej Ziemi, Svalbard i innych. Panuje tam surowy klimat niwalny lub subniwalny, z bardzo długą chłodną zimą i krótkim, chłodnym latem. Noc polarna osiąga długość 145 dób, a dzień polarny trwa do 150 dób.
Wszędzie występuje wieczna zmarźlina, która w miejscach wolnych od śniegu i lodu rozmarza latem do głębokości kilkudziesięciu centymetrów. Okres wegetacyjny trwa 4-6 tygodni.
Na skałach występujących pod powierzchnią lodu i śniegu występują liczne porosty, m. in. Rhizocarpon, Parmelia, Lecidea, Placodium, czy Gyrophora. W szczelinach skalnych często znajdują się drobne skupienia mchów (Rhacomitrium, Dicranum). W miejscach wolnych od śniegu i lodu, w najbardziej dogodnych warunkach, na bardzo rozdrobnionym podłożu piaszczysto-gliniastym, występuje bardzo uboga pokrywa roślinna. Rosnące tu nieliczne rośliny kwiatowe, jak przedstawiciele Sxifraga, Draba, Oxyria, Ranunculus, Myosotis, Papaver, Alopecurus alpinus, Poa, Deschampsia, Arctogrostis i Carex, występują najczęściej pojedynczo. Między niemi tu i ówdzie trafiają się darniki mchów.
W szczelinach gleb poligonalnych bardzo często występuje woda, w której żyją różne glony i higrofilne mchy. Na gliniastym podłożu rowijają się obficie darnie mszyste, budowane przez różne gatunki Drepanocladus, Aulacomnium, Burym, Grimmia, między którymi występują porosty i bardzo nieliczne rośliny kwiatowe oraz drobne krzewinki Salix polaris.
