Rada Nieustająca
Z Wikipedii
Rada Nieustająca zwana przez współczesnych Zdradą Nieustającą, była najwyższym organem administracyjnym I Rzeczypospolitej w latach 1775-1789, powołanym pod wpływem Katarzyny II przez Sejm rozbiorowy. Nieudaną próbę niedopuszczenia do prac sejmu podjął wówczas Tadeusz Rejtan wraz z kilkoma posłami.
W jej skład wchodził król i 36 członków wyłanianych przez sejm spośród posłów i senatorów. W rzeczywistości większość członków była rosyjskimi płatnymi agentami, pobierającymi stałą pensję z rosyjskiej ambasady. Jej pracom nieformalnie przewodniczył ambasador rosyjski Otto Magnus von Stackelberg, który czuwał nad nienaruszalnością traktatu gwarancyjnego z 1768, który zamienił Rzeczpospolitą w rosyjski protektorat
Spis treści |
[edytuj] Skład Rady
- król
- 19 senatorów
- 18 przedstawicieli izby poselskiej
[edytuj] Podział kompetencji
Rada dzieliła się na 5 departamentów:
- Interesów Cudzoziemskich (spraw zagranicznych)
- Skarbu
- Sprawiedliwości
- Wojskowy
- Policji, czyli Dobrego Porządku
[edytuj] Konsekwencje utworzenia Rady
Przyczyniła się do gospodarczego rozwoju Polski, równocześnie wzmocniła władzę magnaterii. Zlikwidowana w 1789 r. przez Sejm Czteroletni, restytuowana w roku 1793 przez sejm grodzieński (II Sejm rozbiorowy).
Z momentem powołania Rady król utracił:
- prawo mianowania senatorów
- prawo wydawania poleceń organom administracyjnym
- prawo mianowania marszałków
- prawo dysponowania królewszczyznami i starostwami
[edytuj] Uprawnienia królewskie
- przewodnictwo Radzie Nieustającej (składała się z 36 konsyliarzy; połowę składu mianowała izba senatorska a drugą połowę izba poselska; kadencja trwała 2 lata; kolejna była wymieniana w 2/3 składu, 1/3 zawsze pozostawała)
- prawo podwójnego głosu w razie równości zdań
To jest tylko zalążek artykułu związanego z historią, prawem i Polską. Jeśli możesz, rozbuduj go.
