Reguła Scheimpfluga
Z Wikipedii
Reguła Scheimpfluga - jest stosowana w fotografii, gdy fotografowana płaszczyzna znajduje się pod kątem do aparatu fotograficznego (i płaszcyzny naświetlanego właśnie filmu).
Zdjęcie będzie ostre na całej powierzchni, o ile na jednej prostej przetną się trzy płaszczyzny: fotografowana, filmu, oraz główna płaszczyzna obiektywu prostopadła do jego osi. Inaczej mówiąc: obiektyw musi być ustawiony nierównolegle do płaszczyzny kliszy, ale i nierównolegle do płaszczyzny fotografowanej. Obocznym tego skutkiem jest, że obiektyw jest również ustawiony niewspółosiowo z resztą aparatu. Taki sposób fotografowania możliwy jest w mieszkowych aparatach studyjnych.
Dodatkową korzyścią przy takiej korekcji jest prostowanie linii, czyli korekcja perspektywy, co jest przydatne także np. przy fotografowaniu z bliska architektury. Samo prostowanie linii można jednak uzyskać również prostszym sposobem, przesuwając jedynie obiektyw w płaszczyźnie równoległej do filmu (przy założeniu, że obiektyw jest zdolny do rysowania obrazu o przekątnej znacznie większej od rzeczywistego formatu zdjęcia - klatka obrazu nie będzie centralnie w kole obrazu, który daje obiektyw). Musi być jedynie zachowana odpowiednio duża głębia ostrości, co możliwe jest przy fotografowaniu jednak dalszych planów. W fotografii studyjnej trzeba się jednak uciec do reguły Scheimpfluga, ponieważ bardzo bliskie plany charakteryzują się tym, że stosunek odległości od aparatu do najbliższego i najdalszego miejsca motywu na planie bliskim jest znacznie większy niż przy planach dalszych.
Korekcję typu Scheimpfluga można spotkać również w rzutnikach, projektorach itp.
