Roman Witkiewicz
Z Wikipedii
Roman Witkiewicz (ur. 1886 w Stanisławowie, zm. 4 lipca 1941 we Lwowie) - inżynier mechanik, profesor Politechniki Lwowskiej.
Absolwent Politechniki Lwowskiej. W 1915 obronił pracę doktorską (Spalanie izobaryczne w motorze gazowym), w 1917 habilitował się, a w 1921 objął kierownictwo Katedry Pomiarów Maszynowych. Dzięki jego inicjatywie rozpoczęto budowę Laboratorium Maszynowego, które zostało ukończone w 1925. W 1922 został profesorem nadzwyczajnym, w 1930 - profesorem zwyczajnym Politechniki Lwowskiej. Był członkiem czynnym Akademii Nauk Technicznych, autorem szeregu prac naukowych (m.in. Tarcie układu korbowego a działalność mechaniczna, Elastyczność kotła a cieplarki, Wytyczne i materiały do projektowania podkarpackich rurociągów gazu ziemnego, Bezkorbowe silniko-sprężarki a napędy pneumatyczne o wielkiej mocy. Organizował kształcenie specjalistów inżynierii chemicznej na Wydziale Mechanicznym PLw. Do jego uczniów, którzy po II wojnie światowej zostali profesorami należą: Jan Bosch, Stanisław Chrzanowski, Stanisław Ochęduszko, Witold Około-Kułak, Witold Rosner, Fryderyk Staub, Stanisław Steindel, Kazimierz Sulima-Szawłowski, Zbigniew Wernicki, Wiktor Wiśniowski, Eliasz Zielski i Zdzisław Ziółkowski.
Aresztowany przez hitlerowców w nocy z 3 na 4 lipca 1941 roku, został tej samej nocy, bez sądu, rozstrzelany w grupie 25 polskich profesorów na Wzgórzach Wuleckich.
