Rozszerzenie nazwy pliku
Z Wikipedii
Rozszerzenie to sposób oznaczania typu pliku za pomocą krótkiego ciągu znaków, występującego po kropce. Stosowany najszerzej w systemach typu DOS, gdzie rozszerzenie musiało mieć co najwyżej 3 znaki, przez co wiele dłuższych rozszerzeń występuje do dziś w 3-literowych formach skróconych – .jpg zamiast .jpeg czy najostrzej zwalczane – .htm zamiast .html.
W systemie DOS rozszerzenie jest stałym elementem nazewnictwa plików – zaimplementowanym w systemie plików.
Systemy Uniksowe nie posługują się mechanizmem rozszerzeń plików w taki sposób. Ponieważ nazwa pliku może zawierać dowolne znaki, czyli także kropki, rozszerzenie jest tu jedynie częścią nazwy pliku. Część ta nie jest ani obowiązkowa, ani nie musi mieć określonej długości. Może także występować wielokrotnie – np. .tar.gz oznacza skompresowany gzipem (.gz) plik typu tar (.tar). Rozszerzenia służą tu raczej informowaniu użytkownika niż programów i nie są tak istotne jak na systemach dosopochodnych – nie wymagają rozszerzeń m.in.:
- pliki tekstowe
- pliki wykonywalne
- katalogi
- pliki urządzeń
- pliki raportów jądra systemu (z /proc)
- pliki konfiguracyjne
- kanoniczne pliki dokumentacji takie jak README czy copyright
- pliki kontroli projektu takie jak Makefile
- i wiele innych
Typ pliku zwykle jest przekazywany w inny sposób, taki jak magic czy MIME. Źródłem różnicy podejść jest oczywiście to, że dwa najważniejsze pliki – STDIN i STDOUT nie mają rozszerzeń ani nawet nazw.
