Roztwór nasycony
Z Wikipedii
Roztwór nasycony to roztwór który w określonych warunkach termodynamicznych (ciśnienie, temperatura) nie zmienia swego stężenia w kontakcie z substancją rozpuszczoną. W praktyce oznacza to, że bez zmian warunków termodynamicznych z roztworu nasyconego nie wypada żaden osad ale nie można też w nim rozpuścić już więcej substancji.
W roztworze nasyconym, będącym w kontakcie z rozpuszczaną substancją, występuje równowaga dynamiczna, polegająca na tym, że szybkość procesu rozpuszczania i strącania jest dokładnie jednakowa.
Ciekły roztwór nasycony uzyskuje się w laboratoriach zazwyczaj poprzez stopniowe dodawanie rozpuszczanej substancji aż do momentu gdy jej kolejna porcja już się nie rozpuści. Roztwór nasycony można też otrzymywać przez zmianę warunków termodynamicznych (np: obniżanie temperatury aż do momentu zaobserwowania początków wypadania osadu) lub poprzez powolne odparowywanie rozpuszczalnika.
Bez względu na sposób otrzymania roztwór nasycony w danych warunkach termodynamicznych ma zawsze takie samo stężenie. Stężenie to jest nazywane rozpuszczalnością danej substancji. Informacje o tych stężeniach są gromadzone w rozmaitych bazach danych i poradnikach fizyko-chemicznych.
Stosując rozmaite techniki spowalniające lub blokujące proces krystalizacji (np: bardzo powolne schładzanie idealnie czystego roztworu) możliwe jest uzyskanie roztworu przesyconego, tzn. takiego, który ma wyższe stężenie niż roztwór nasycony. Roztwory przesycone są bardzo niestabilne i po otrzymaniu z otoczenia dowolnego impulsu wywołującego krystalizację (np: wrzucenie do niego małego kryształka albo lekkie wstrząśnięcie) z roztworu takiego szybko wypada nadmiar substancji do momentu uzyskania stężenia roztworu nasyconego.
