Samuel Goldflam
Z Wikipedii
Samuel Goldflam (ur. 15 lutego 1852, zm. 26 sierpnia 1932) - polski lekarz internista i neurolog, opisał porażenie miasteniczne zwaną chorobą Erba-Goldflama (miastenia), wprowadził pojęcie chromania przestankowego, prowadził badania mikroskopowe układu nerwowego.
W 1875 r. Uzyskał dyplom i zaczął pracę w klinice chorób wewnętrznych w Szpitalu Św. Ducha prof. Wilhelma Dusana Lamba. W czasie I wojny światowej wyodrębnił chorobę kości i stawów pod nazwą osteoarthropathia dysalimentaria. W 1882 uczył się u Karla Westphala w Niemczech i Jean-Martina Charcota w Paryżu. Wraz z Januszem Korczakiem i Gerszonem Lewinem rozwinął szeroką działalność społeczną.
Zbudował Szpital dla Dzieci im. Bersonów i Baumanów w Warszawie, był prezesem Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. Otworzył i prowadził przez 40 lat bezpłatną poliklinikę w Warszawie przy ul. Granicznej 10 dla chorych niezamożnych. Z Edwardem Flatau wybudował Naukowy Instytut Patologiczny w Szpitalu na Czystem w Warszawie. Był organizatorem Warszawskiego Towarzystwa Lekarskiego. Był założycielem Warszawskiego Towarzystwa Neurologicznego i pierwszym jego prezesem, członkiem czynnym Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.
[edytuj] Bibliografia
- Eufemiusz J. Herman, Historia Neurologii Polskiej, Polska Akademia Nauk, tom XCVII, 1975, Wrocław.