Sejm skonfederowany
Z Wikipedii
Sejm skonfederowany – specyficzny sposób organizacji pracy sejmu w I Rzeczypospolitej.
W połowie XVII w. zaczęto w praktyce stosować zasadę liberum veto. Pozwalała ona nawet jednemu posłowi zerwać obrady sejmowe i unieważnić podjęte do tej pory uchwały. Z biegiem czasu liczba zrywanych sejmów rosła. Prowadziło to do prawie zupełnego paraliżu władzy ustawodawczej w Rzeczypospolitej.
W XVIII wieku reformatorzy ustroju Rzeczypospolitej próbując zapobiec zrywaniu sejmów postanowili wykorzystać zasady stosowane w konfederacjach (związkach szlachty lub wojska zawieranych w celu obrony własnych interesów), gdzie decydowała większość głosów i nie trzeba było jednomyślności. Tak powstał sejm skonfederowany – posłowie zawiązywali konfederacje (jedna dla Korony, druga dla Wielkiego Księstwa), każda z nich wybierała swojego marszałka, a sejm obradował pod węzłem konfederacji. Na takim sejmie decydowała większość głosów. Najsłynniejszymi sejmami skonfederowanym był Sejm Repninowski i Sejm Czteroletni.
To jest tylko zalążek artykułu związanego z historią, prawem i Polską. Jeśli możesz, rozbuduj go.
Zobacz też
