Stanisław Głąbiński

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Stanisław Głąbiński- zdjęcie NKWD 1940

Stanisław Głąbiński (ur. 1862 w Skolem, zm. 14 sierpnia 1941 w sowieckim więzieniu w Charkowie) - polski prawnik, polityk i publicysta.

Spis treści

1 Kariera naukowa
2 Kariera polityczna
3 II wojna światowa
4 Bibliografia, linki

[edytuj] Kariera naukowa

Nauka w gimnazjum w Samborze,
Studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego.
1887 - obrona doktoratu.
1888 - wykłady z zakresu ekonomii społecznej na Uniwersytecie Lwowskim,
1888 - obrona rozprawy habilitacyjnej. Prace z ekonomii: Pojęcie nauki skarbowej (1889) oraz Reformę waluty w Austrii (1890).
1892 - mianowany profesorem nadzwyczajnym, a w 1895 zwyczajnym Uniwersytetu Lwowskiego.
1889 - 1890- dziekan Wydziału Prawa;
1908 - 1909- rektor Uniwersytetu Lwowskiego.

[edytuj] Kariera polityczna

Od 1890 - czołowy działacz Narodowej Demokracji. Objął stanowisko redaktora naczelnego Gazety Narodowej. Brał udział w zakładaniu wielu instytucji wyższej użyteczności publicznej w Galicji.
1902 - 1918 - poseł do austriackiej Rady Państwa,
od 1904 - poseł w sejmie galicyjskim.
od 1907 - prezes Koła Polskiego,
od 1910 - prezydent połączonych izb poselskich - austriackiej i węgierskiej. Nawiązał bliską współpracę z politykami reprezentującymi Ligę Narodową, przede wszystkim Janem Gwalbertem Pawlikowskim oraz Stanisławem Grabskim.
W styczniu 1911 objął stanowisko ministra kolei w gabinecie premiera Reinharda Bienertha. Pełniąc obowiązki szefa tego resortu, przyczynił się w dużym stopniu do spolonizowania administracji kolejowej na terenie Galicji.
W październiku 1918 udał się do Warszawy, przyjmując propozycję objęcia teki ministra spraw zagranicznych w rządzie Józefa Świeżyńskiego. Opracował wówczas zasady ordynacji wyborczej do Sejmu Ustawodawczego Odrodzonej Rzeczypospolitej, do którego wybory wyznaczono na 26 stycznia 1919.
1919 - poseł do Sejmu Ustawodawczego z listy Związku Ludowo-Narodowego (de facto: Narodowa Demokracja).
Niebawem został prezesem Rady Naczelnej ZL-N oraz przewodniczącym klubu poselskiego tego ugrupowania. Funkcję tę piastował także w Sejmie pierwszej kadencji po wyborach, które odbyły się w listopadzie 1922.
W maju 1923 podpisał w imieniu Związku Ludowo-Narodowego porozumienie z Polskim Stronnictwem Ludowym "Piast" (tzw. pakt lanckoroński), w wyniku którego doszło do powstania centroprawicowego rządu Wincentego Witosa. Głąbiński został w nim wicepremierem oraz ministrem wyznań i oświecenia publicznego.
W 1926 odegrał znaczącą rolę przy tworzeniu drugiego gabinetu Wincentego Witosa z udziałem narodowej i chrześcijańskiej demokracji, Narodowej Partii Robotniczej oraz "Piasta".
1928-1935 - senator RP, przewodniczący klubu Stronnictwa Narodowego.

[edytuj] II wojna światowa

Na początku września 1939 roku ewakuował się ze Lwowa wraz z przedstawicielami rządu do Rumunii, skąd po kilku dniach powrócił do Lwowa, gdzie pozostał jego 14 letni syn (również Stanisław - długoletni korespondent zagraniczny PAP).

Aresztowany 18 listopada 1939 r. w Śniatyniu nad granicą polsko-rumuńską przez NKWD. Przewieziono go do Lwowa, gdzie po przesłuchaniu został osadzony w więzieniu "Brygidki". Na początku 1940 r. przewieziono go na moskiewską Łubiankę . Skazany na 8 lat za próbę przekroczenia granicy zmarł w więzieniu w Charkowie między 12 lipca a 14 sierpnia 1941 r. Oficjalną przyczyną zgonu była "niemoc starcza".