Stanisław Miłaszewski
Z Wikipedii
Stanisław Miłaszewski (ur. 28 kwietnia 1886 w Warszawie, zm. 10 sierpnia 1944 tamże) – polski dramatopisarz, publicysta, poeta i tłumacz, senator II RP
Studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim i Uniwersytecie Lwowskim. Był referentem teatralnym Ministerstwa Kultury i Sztuki. W latach 1923-1924 pełnił funkcję kierownika literackiego Warszawskich Teatrów Miejskich, a w 1924-1926 w Teatrze Narodowym. Jego żoną była pisarka Wanda Miłaszewska. Wspierał tworzenie Miejskiej Szkoły Dramatycznej. W roku 1935 nagrodzony Złotym Wawrzynem Polskiej Akademii Nauk. Podczas okupacji hitlerowskiej działał w konspiracyjnym życiu literackim i artystycznym pod pseudonimem "Narcyz Kwiatek".
Zginął wraz z żoną pod gruzami walącego się domu podczas powstania warszawskiego. Oboje zostali pochowani na cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
[edytuj] Publikacje
- "Gest wewnętrzny" (1911) - poezja
- "Farys" (1927) - dramat
- "Don Kiszot" (1928) - dramat
- "Piękne Polki" (1931)
- "Bunt Absalona" (1937) - dramat
- "Antologia poezji współczesnej" (współautor: J. Janiczek, 1941)
- "Wspominamy" (współautorka: Wanda Miłaszewska, 1939) - wspomnienia
[edytuj] Niektóre tłumaczenia
- "Don Juan Tenorio" Zorilli
- "Pieśń o Polsce" Claudela
- "Maria Stuart" Schillera
