Stanisław Stadnicki
Z Wikipedii
Stanisław Stadnicki herbu Szreniawa (1551–1610) - starosta zygwulski. Urodzony w Żmigrodzie lub Dubiecku. Był synem Mateusza i Barbary ze Zborowskich. Ożeniony z Anną Ziemięcką(z Ziemięcic k. Gliwic), miał nią trzech synów: Władysława, Zygmunta i Stanisława, oraz jedną córkę- Felicjanę.
Został zapamiętany jako awanturnik i sławny warchoł, nazwany "diabłem łańcuckim". Był przeciwnikiem Jana Zamoyskiego. W latach 1606-1607 był jednym z przywódców rokoszu Zebrzydowskiego. Później jednak niespodziewanie zmienił zdanie i uszedł ze swoim wojskiem.
W roku 1586 przejął za długi od Anny Sienińskiej miasto Łańcut. Toczył prywatną wojnę ze starostą Leżajska Łukaszem Opalińskim. Opaliński zdobył jego rezydencję w Łańcucie wraz z samym miastem w roku 1608. Władca Łańcuta jednak zrobił odwet zdobywając rezydencję wraz z miastem Leżajsk. Ostatecznie przegrał wojnę z Opalińskim. Zginął w odwrocie po bitwie pod Tarnawą. Ukrył się w lesie, ale gdy nieostrożnie wychylił się zza kłód drewna został dostrzeżony przez Kozaków. "Diabła" dobił Tatar Persa. Po śmierci na ciele Stadnickiego naliczono 10 ran od ciosów i pchnięć. Opaliński żałował, że "diabła" nie wzięto żywcem, wynagrodził jednak Persę, który na najbliższym sejmie otrzymał nobilitację i nazwisko Macedoński.
Zobacz też: historia Łańcuta, Stadniccy, Uherce Mineralne.
