Stanisław Stroński
Z Wikipedii
Stanisław Stroński (1882-1955) - filolog-romanista, publicysta, polityk.
- członek Związku Młodzieży Polskiej Zet (tajnej organizacji działającej w polskich skupiskach akademickich trzech zaborów, założonej w 1887)
- od 1904 - członek Stowarzyszenia Demokratyczno-Narodowego (Narodowa Demokracja)
- od 1905 - członek Ligi Narodowej
- 1908 - jeden z twórców grupy Rzeczpospolita
- 1913 - 1914 - poseł do Sejmu Krajowego we Lwowie
- 1914 – 1917 - internowany przez Austriaków
- 1918 – 1919 - członek Komitetu Narodowego Polskiego w Paryżu
- od 1919 - profesor filologii Uniwersytetu Jagiellońskiego,
- 1920 - 1924 - redaktor warszawskiego dziennika Rzeczpospolita i Warszawianka (1924-1928).
- 1927 - 1939 - profesor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.
- 1922 - 1935 - poseł na Sejm RP początkowo z ramienia Stronnictwa Chrześcijańsko-Narodowego, od 1928 Związku Ludowo-Narodowego a od 1930 - Stronnictwa Narodowego.
- 1936 – 1938 - związany blisko z Frontem Morges i generałem Władysławem Sikorskim.
- 1939 - 1943 - w rządzie emigracyjnym Władysława Sikorskiego wicepremier i minister informacji i dokumentacji.
- 1945 – 1948 i 1950 – 1954 - prezes Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie
- od 1951 - profesor Polskiego Uniwersytetu na Obczyźnie.
Autor licznych prac historycznych i publicystycznych oraz poświęconych literaturze prowansalskiej.
Autor sformułowania Cud nad Wisłą.[1]
To jest tylko zalążek artykułu biograficznego związanego z językoznawstwem. Jeśli możesz, rozbuduj go.
