Stefan Ehrenkreutz
Z Wikipedii
Stefan Ehrenkreutz (ur. 13 października 1880 w Łowiczu, zm. 20 lipca 1945 w Wilnie) – polski historyk prawa, działacz Polskiej Partii Socjalistycznej, zwolennik linii politycznej Piłsudskiego, senator II Rzeczypospolitej.
W okresie międzywojennym profesor uniwersytetu w Wilnie (1939 rektor), po I wojnie zasłużył się jako organizator archiwów państwowych. Naukowo zajmował się dawnym prawem sądowym polskim i litewskim oraz ustrojami państw Europy Wschodniej. Autor szeregu prac dotyczących Litwy i stosunków polsko-litewskich. Był członkiem-korespondentem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (1934), członkiem przybranym Towarzystwa Naukowego we Lwowie, członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Wilnie. W latach 1930-1939 zasiadał w Senacie. Organizator i długoletni prezes zarządu Instytutu Naukowo-Badawczego Europy Wschodniej w Wilnie - pionierskiej polskiej placówki sowietologicznej.
Filister h.c. korporacji akademickiej Cresovia.
Podczas II wojny światowej prof. Ehrenkreutz kierował w konspiracji Polskim Uniwersytetem Wileńskim, oficjalnie pracując jako stróż nocny. Po ponownym wkroczeniu Armii Czerwonej do Wilna w lipcu 1944 r. został 28 sierpnia 1944 r. aresztowany przez NKWD i oskarżony o to, że "...był przedstawicielem klasy panującej w Polsce przed rokiem 1939 i wrogiem państwa sowieckiego." Zmarł w szpitalu więziennym z wyczerpania organizmu 21 lipca 1945.
Jego żoną była córka profesora Jana Niecisława Baudouin de Courtenay Cezaria Baudouin de Courtenay Ehrenkreutz Jędrzejewiczowa, profesor etnografii na Uniwersytecie Warszawskim i rektor Uniwersytetu Polskiego w Londynie. Ich synem był Andrzej Ehrenkreutz (1911-), wybitny działacz polonijny, wieloletni profesor na Uniwersytecie Ann Arbour w USA, a potem współtwórca Australijskiego Instytutu do Spraw Polskich.
Autor m.in.: Stan badań nad statutami litewskimi (1924), Separatyzm, czy ciążenie Litwy ku Polsce po unii lubelskiej, w: Pamiętnik IV Powszechnego Zjazdu Historyków w Poznaniu (1925).
