Theodor Fischer
Z Wikipedii
Theodor Fischer (ur. 28 maja 1862 w Schweinfurcie, zm. 25 grudnia 1938 w Monachium) - niemiecki architekt i urbanista.
Theodor Fischer studiował architekturę w Monachium w latach 1880-1885. Był uczniem von Thierscha, jednak szybko odrzucił jego historyzm i opuścił uczelnię bez dyplomu. W latach 1886–1889 pracował w biurze projektowym Paula Wallota, pracującym nad realizacją gmachu Reichstagu w Berlinie. Następnie prowadził wspólne biuro z Richardem Reuterem z Drezna (1889-1892) oraz współpracował z Gabrielem von Seidlem w Monachium. W 1893 został przewodniczącym działu rozbudowy miasta w urzędzie miejskim w Monachium, funkcję tę pełnił do 1901. Stworzył w tym czasie generalny plan zabudowy Monachium, który był w mocy aż do II wojny światowej, zaś przepisy o strefowaniu (Staffelbauordnung) zachowały ważność aż po lata 90. XX wieku. W latach 1901-1908 był profesorem projektowania i urbanistyki na Uniwersytecie w Stuttgarcie i stał się współzałożycielem szkoły stuttgarckiej. W 1907 był współzałożycielem Werkbundu. W 1908 Fischer otrzymał powołanie na Uniwersytet Techniczny w Monachium jako profesor architektury, rok później rozpoczął tam pracę. Wtedy też otrzymał doktorat honoris causa od Uniwersytetu w Jenie. W 1919 został członkiem Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie, a w 1928 przeszedł na emeryturę.
Styl Fischera odrzucał zarówno historyzm jak i secesję. Architekt brał pod uwagę miejscowe czynniki kulturowe, zwracał uwagę na społeczny odbiór architektury.
Do uczniów Fischera należą m.in.: Dominikus Böhm, Paul Bonatz, Hugo Häring, Ernst May, Erich Mendelsohn, J.J.P. Oud, Bruno Taut i Paul Schmitthenner.
