Towarzysz (wojsko)
Z Wikipedii
W Polsce słowo towarzysz było stosowane na określenie wojskowego pochodzącego ze szlachty, który wraz z sobą wzorem wieków średnich miał obowiązek wystawienia pocztu, w którym służyli podlegli mu pocztowi. Jego uposażenie w wojsku zawodowym zależało właśnie od ilości pocztowych (np. husaria), w chorągwiach lekkich towarzysze zazwyczaj walczyli samodzielnie. Podział na towarzyszy i pocztowych utrzymał się w polskim wojsku praktycznie do końca I Rzeczypospolitej i obowiązywał jeszcze w oddziałach Kawalerii Narodowej.
Określenie nobilitujące towarzystwo, mające swój źródłosłów w powyższym, przyjęło się znacznie później jako określenie elitarnego kręgu znajomych (XIX wiek). Równolegle z towarzyszem jako statusem wojskowym zaczęto nazywać np. towarzyszy podróży.
