Wirus SARS
Z Wikipedii
Wirus SARS jest to czynnik etiologiczny ciężkiego ostrego zespołu oddechowego (SARS od ang. Severe acute respiratory syndrome).
Jest to RNA wirus należący do koronawirusów. Średnica cząsteczki wirusa wynosi 70-100 nm, a genom ma zawiera 29751 lub 29727 nukleotydów (w zależności od szczepu) i jest to największy znany RNA-wirus. Ponieważ cały genom wirusa został odczytany wiemy, że w 50-60% jest to identyczny z innymi koronawirusami.
Pierwsze zachorowania wystąpiły w listopadzie 2002 roku w mieście Foshan w prowincji Guandong w Chinach. Stopniowo doszło do rozprzestrzenienia choroby na inne rejony Chin, inne kraje Azji, a potem, drogą podróży lotniczych, inne kraje świata. Przypuszcza się, że do pierwotnego zachorowania doszło w wyniku kontaktu ze zwierzętami trzymanymi w klatkach na targu. Stwierdzono zakażenie cywet, fretek i kotów wirusem SARS.
Do lipca 2003 roku zanotowano na świecie 8439 zachorowań, z czego u 812 chorych zakończyły się one śmiercią. 16 kwietnia 2003 roku WHO (Światowa Organizacja Zdrowia) ogłosiła, że czynnikiem chorobotwórczym wywołującym SARS, jest wirus należący do koronawirusów - wirus SARS.
Różnice w budowie i innych cechach morfologicznych, a także klinicznym przebiegu zachorowań, pozwalają stwierdzić, że jest to nowy wirus, odmienny od dotychczas znanych koronawirusów, które u człowieka powodują łagodnie przebiegające infekcje dróg oddechowych i przewodu pokarmowego. Przypuszcza się, że do powstania nowego wirusa mogło dojść w wyniku transdukcji obcych genów lub rekombinacji z innymi koronawirusami.
Czas wylęgania: 2-10 dni, maksymalnie do 14-20 dni
Wirusa wyhodowano z wydzielin z dróg oddechowych, w ślinie może się znajdować 100 mln cząstek wirusa w 1 ml. Niewielkie ilości wirusa można stwierdzić w moczu i surowicy.
Przeciwciała przeciwwirusowe w klasie IgG zaczynają się pojawiać w surowicy ok. 9-10 dnia od zakażenia. Do celów diagnostycznych zaleca się oznaczanie w surowicy w 21. i 28. dniu od początku choroby.
Do zakażenia dochodzi najczęściej drogą kropelkową, a także przez kontakt zakaźnego materiału z błonami śluzowymi. Udowodniona jest możliwość zakażenia przez kontakt z kałem osoby chorej. Ponieważ przy wykonywaniu procedur medycznych istnieje większa możliwość kontaktu z wydzielinami chorego, stosunkowo często dochodzi do zakażeń wśród personelu medycznego.
