Witold Jabłoński (sinolog)

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Witold Andrzej Jabłoński (ur. 10 stycznia 1901 w Pniewie, powiat Łomża, zm. 23 lipca 1957 w Pekinie), sinolog polski, historyk kultury i religioznawca, profesor Uniwersytetu Warszawskiego.

Był synem Józefa (ziemianina i publicysty) oraz Marii z Wosińskich. Kształcił się w gimnazjum E. Konopczyńskiego w Warszawie (do 1919), następnie podjął studia filologiczne na UW; w latach 1920-1921 służył ochotniczo w Wojsku Polskim, w 1921 działał w Polskim Komitecie Plebiscytowym na Górnym Śląsku. Po powrocie na uczelnię ukończył studia w 1924, uzupełniał jeszcze wykształcenie w dziedzinie orientalistyki we Francji (uniwersytet w Paryżu, Ecole des Hautes Etudes Chinoises, Ecole Nationale des Langues Orientales Vivantes, College de France, 1924-1930); w 1927 uzyskał na uniwersytecie paryskim stopień licencie des lettres. W latach 1930-1932 był doradcą w Komisji Ligi Narodów dla reformy oświaty w Chinach; 1931-1932 wykładał język i historię literatury francuskiej na uniwersytecie Qinghua w Pekinie, w 1932 odbył podróż po centralnych i zachodnich Chinach. W 1933 obronił na UW doktorat na podstawie pracy Le sentiment personnel et le conformisme dans le Li Ki i został lektorem języka chińskiego na Uniwersytecie Jagiellońskim; był jednocześnie starszym asystentem w Seminarium Orientalistycznym Uniwersytetu Warszawskiego, a po habilitacji (1935, na podstawie pracy Les "siao-ha (i-eu) l-yu" de Pekin. Un essai sur la poesie populaire en Chine) docentem tego Seminarium.

W kolejnych latach prowadził z przerwami wykłady z sinologii na UW, odbył także m.in. podróż naukową do Anglii, Japonii, Korei i USA (1936-1937), głosił wykłady z językoznawstwa porównawczego na uniwersytecie Yenching w Pekinie (1937-1938). Był radcą ambasady RP w Nankinie (1945-1947). W 1947 został kierownikiem Katedry Sinologii UW, rok później profesorem nadzwyczajnym, w 1952 dyrektorem Instytutu Orientalistycznego; pełnił funkcję dziekana Wydziału Humanistycznego (1950/1951) i Wydziału Filozoficznego (1951/1952). Kierował również Działem Dalekiego Wschodu w Studium Zagadnień i Języków Wschodnich (1948-1950) oraz Pracownią Dalekiego Wschodu w Zakładzie Orientalistyki PAN (od 1956). Odbył trzy podróże do Chin (1953, 1955, 1957), w czasie ostatniej z nich zmarł w Pekinie.

W 1936 został wybrany na członka-korespondenta Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (1951 członek zwyczajny), od 1934 brał udział w pracach Komisji Orientalistycznej PAU. Był również członkiem Societe Asiatique w Paryżu (1930), Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego (1933), American Oriental Society (1935). Został uhonorowany zespołową nagrodą państwową III stopnia (1955) oraz odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Brał udział w Międzynarodowych Kongresach Orientalistycznych w Paryżu (1948) i Cambridge (1954).

Dokonał szczegółowej analizy tekstów 177 pekińskich piosenek ulicznych, szczególnie pod kątem wersyfikacji, słownictwa i tematyki (praca habilitacyjna Les "siao-ha (i-eu) l-yu" de Pekin), analizował również Pięcioksiąg konfucjański; badał stosunek etyki i etykiety w konfucjanizmie. Wydał pierwsze europejskie najpełniejsze przekłady klasycznej literatury i myśli chińskiego taoizmu Czuang-Tsy. Prawdziwa księga południowego kwiatu (1953, wspólnie ze swoimi uczniami Januszem Chmielewskim i Olgierdem Wojtasiewiczem; praca ta przyniosła im nagrodę państwową); był również autorem przekładów Niezrównany pan Czao Tsy-jue Lao She (1948) i Pieśni z Czu Ku Juana (1958, z J. Chmielewskim i O. Wojtasiewiczem). W pracy Polska transkrypcja pisma chińskiego (1934) przedstawił obowiązujące przez kolejne kilkadziesiąt lat zasady tej transkrypcji. W 1956 zainicjował opracowanie słownika polsko-chińskiego. Interesował się chińskim odbiorem twórczości Mickiewicza.

Ogłosił ponad 70 prac, m.in.: