Πόλεμος της Ισπανικής Διαδοχής

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Πόλεμος της Ισπανικής Διαδοχής (1701- 1714) ήταν μία μείζων ευρωπαϊκή σύγκρουση που ξεκίνησε το 1701 με το θάνατο του τελευταίου Αψβούργου βασιλιά της Ισπανίας, του Καρόλου Β΄. Ο Κάρολος είχε ορίσει κληρονόμο του τον Φίλιππο, δούκα του Ανζού, εγγονό του Λουδοβίκου ΙΔ΄ της Γαλλίας, που ανακηρύχθηκε σε Φίλιππο Ε΄ της Ισπανίας. Ο πόλεμος κλιμακώθηκε με αργούς ρυθμούς, καθώς ο Λεοπόλδος Α΄, Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, πολέμησε για να υπερασπιστεί τα δικαιώματα της δυναστείας του στη διαδοχή του ισπανικού θρόνου. Καθώς ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ συνέχισε να επεκτείνει τα γαλλικά σύνορα, άλλα δύο ευρωπαϊκά κράτη ενώθηκαν με τον Λεοπόλδο: η Αγγλία και η Ολλανδική Δημοκρατία με σκοπό να περιορίσουν τη γαλλική ισχύ. Άλλα κράτη συμμετείχαν στη συμμαχία εναντίον της Γαλλίας με άλλα κίνητρα, όπως η εδαφική επέκταση. Ο πόλεμος επεκτάθηκε και στη Βόρεια Αμερική, όπου είναι γνωστός ως Πόλεμος της Βασίλισσας Άννας.

Ο πόλεμος διήρκεσε πάνω από δέκα χρόνια και αξιόλογοι στρατιωτικοί ανέλαβαν τη διοίκηση των στρατευμάτων, όπως ο Δούκας του Villars και ο Δούκας του Berwick στη γαλλική πλευρά, ο Δούκας του Μάλμπορω στην αγγλική πλευρά και ο Ευγένιος της Σαβοΐας για τους Αυστριακούς. Ο πόλεμος τερματίστηκε με τις συνθήκες της Ουτρέχτης (1713) και του Ράστατ (1714). Ο Φίλιππος παρέμεινε βασιλιάς της Ισπανίας, άλλα έχασε τα κληρονομικά του δικαιώματα στο γαλλικό θρόνο. Οι Αυστριακοί κέρδισαν τις περισσότερες κτήσεις του ισπανικού στέμματος στην Ιταλία και την Ολλανδία. Ως αποτέλεσμα, τέθηκε τέλος στη γαλλική ηγεμονία στην Ευρώπη και η ιδέα της ισορροπίας δυνάμεων έγινε μέρος της διεθνούς τάξης χάρη στην αναφορά της στη Συνθήκη της Ουτρέχτης.