Davido
El Vikipedio
Davido (hebree דָּוִד / da-vi-d) (cirkaŭ 1040–970 a.K.) estis la dua reĝo de uniita Israelo.
[redaktu] Religia signifo
Laŭ la rakonto de la unua kaj la dua libro de Samuelo en la malnova testamento Davido estis la unua reĝo de Israelo kaj Judaio post sia antaŭirinto Saul.
Davido estis laŭ la biblia versio la plej juna filo de Jiŝajo kaj estis balzamita per Samuelo al estonta reĝo jam kiel knabo. Li venis al la korto de Saul por gajigi la depresian reĝon per sia musiko.
Davido, la simpla paŝtoknabo, mortigis la giganton Goliaton en batalo per ŝton-katapulto kaj tiel generis la ĵaluson de Saulo, ĉar nun Davido estis admirita heroo. Sekve Saulo provis murdi Davidon, sed malsufiĉas ĉar ties edzino Miĥalo – filino de Saulo – avertis lin, kaj Davido fluĝis. Ankaŭ la filo de Saulo, Jonatano, kiu estis bona amiko de Davido, helpis lin fluĝi.
Davido trabatis sin kiel bandestro. Li domaĝis la persekutantan Saulon, kiam tiu eniris kavon en kiu Davido urinis, konsekvence li lasis Davidon fluĝi. Davido igis vasalo de la filistroj kontraŭ sia mema popolo, sed fraŭdis ilin helpante Judaion sekrete per kontraŭbatali banditojn en deserto. Kiam la filistroj armis sin por milion kontraŭ Israelo, ili dispensis lin, ĉar ili malfidis lin. Nun Davido domaĝis Saulon dua fojo: Li kaŝiris la kampejon de Saulo kaj nur ŝtelis ties lancon kaj trinkujon kiel signo de sia supereca.
Kiam Saulo mortiĝis en batalo kontraŭ la filistroj, Davido balzamiĝis kiel reĝo en urbo Hebrono.
 |
patro: Jiŝaj |
Biblia persono En libroj: |
filoj: Amnon, Kilab, Abŝalom, Adonija, Ŝefatja, Jitream, Ŝamua, Ŝobab, Natan, Salomono, Jibĥar, Eliŝua, Nefeg, Jafia, Eliŝama, Eljada, Elifelet |
