Julia C. Isbrücker

El Vikipedio

Julia C. ISBRÜCKER-Dirksen (isbrüker) (naskiĝis la 22-an de septembro 1887 en Rotterdam, mortis la 14-an de januaro 1971), esperantistino, nederlandanino, edzino de J. R. G. Isbrücker, Honora Membro de UEA. Membro de ICK kaj de la ekzamena komitato. Prez. de la grupo en Hago. Gvidis kursojn, faris prelegojn, ankaŭ pri pacifismo.

E-istino de 1909, baldaŭ poste ŝi verkis kun sia frato bonan lernolibron. Eksterordinare grava por la plua evoluo de la movado estis ŝia iniciato inviti la 12-an Universalan Kongreson en 1920 al Hago, en tempo, kiam post la unua mondmilito ekzistis grandaj duboj pri la estonteco de la internacia movado.

Ŝi organizis la internacian Interreligian Konferencon en Hago 1928, fondis kun Andreo Cseh la Internacian Ĉe-instituton en 1930 (poste Internacia Esperanto-Instituto). En ĝia kadro ŝi organizis sennombrajn kursojn, seminariojn, prelegvesperojn, vojaĝojn ktp.

En 1931 la urbestro de Arnhem (Nederlando) disponigis grandan domon kun parko, kie la instituto fondis la faman Esperanto-Domon. Dank' al la organiza talento kaj laborforto de s-ino Isbrucker ĝi fariĝis vigla Internacia Esperanto-Centro, kie okazis regule plej diversaj programoj, kursoj, kunvenoj, konferencoj ktp., plej ofte internaciaj.

Intertempe ŝi estis ankaŭ membro de ekzamena komitato, membro de Internacia Centra Komitato, prezidanto de la floranta haga klubo "Fine ĝi venkos", ŝi gvidis kursojn kaj faris prelegojn en diversaj neesperantistaj medioj. En 1939 ŝi fariĝis sekretariino de ĵus fondita Nederlanda Komitato por praktika aplikado de Esperanto, kies membroj estis i.a. la urbestro de Hago kaj direktoroj de banko, turistoficejo, P.T.T., Philips kaj KLM.

Post la milito, kiam la domo en Arnhem estis detruita, ŝi dediĉis sin al nova afero. Kun Andreo Cseh ŝi fondis la unuiĝon Universala Ligo, mondfederistan organizaĵon surbaze de la verko de Clarence K. Streit. La oficiala lingvo estis Esperanto, sed povis aliĝi ankaŭ neesperantistoj. De tiam ŝi reprezentis Universalan Ligon en internaciaj mondfederistaj kongresoj kaj konferencoj, ĉiam akcentante, ke supernacia federacio bezonas neŭtralan supernacian lingvon. Per sia inteligenta kaj takta argumentado ŝi kreis en larĝaj medioj favoran sintenon rilate Esperanton.

Intertempe ŝi multe verkis kaj tradukis, antaŭ ĉio por la gazeto La Praktiko, kiu fariĝis oficiala organo de Universala Ligo. Sed, ĉiam interesiĝante pri filozofio kaj religio, ŝi ankaŭ tradukis en Esperanton la verkon de Martin Kojc, La lernolibro de la vivo. Kuntradukantino de Akbar.

(laŭ EdE kaj H. H. Vermaas en Esperanto, marto 1971/784)

[redaktu] Verkoj

• Raporto pri la Konstituanta Kunveno de la Popoloj (1951)
• Vertaalde Esperanto-examenopgaven (1931)
• Wereldvrede en Esperanto (En: Jubileumboek 1926-1931)
• Esperanto-examenopgaven (1922)
• Esperanto-examenopgaven voor diploma A en B met vertalingen (1934)
• Vertaalde Esperanto-examenopgaven (1923)

[redaktu] Tradukoj

• Bulthuis, Rico: La alia pasinteco (1952)
• Chaudhuri, Bhabes Chandra: Nova studo pri la filozofioj de Rabindranath Tagore kaj Walt Whitman (1961)
• Kojc, Martin:La lernolibro de la vivo
• Limburg Brouwer, P. A. S. van: Akbar (Trad. J. C. kaj J. R. G. Isbrücker kaj J. Ziermans., 1923)
• Privat, Edmond: Tragiek en triomf van Zamenhof, auteur van de wereldhulptaal Esperanto (1947)
• Ramaker, Theo: Sankta Nikolao en Nederlando