سیاوش کسرایی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
سیاوش کسرایی (5 اسفند 1305 هشت بهشت اصفهان - 19 بهمن 1374 وین) از شاعران و فعالان سیاسی معاصر ایران است.
سیاوش کسرایی زاده ۱۳۰5 در اصفهان است. وی سرودن شعر را از جوانی آغاز کرد. شاهکار او منظومه آرش کمانگیر است. وی از شاگردان نیما بود که به او وفادار ماند.ضمن آنکه سالیان دراز در حزب توده فعال بود و در کنار شعر به مسایل سیاسی نیز می پرداخت. به همین دلیل گروهی او را شاعری مردمی می‌نامیدند. بسیار زود به همراه خانواده اش به پایتخت آمد. او در دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران درس خواند و علاوه بر فعالیت‌های ادبی و سرودن شعر، عمری را به تکاپوهای سیاسی (حزب توده ایران) گذراند. اما سرانجام، ناگزیر از مهاجرت شد و دوازده سال پایانی زندگی اش را ابتدا در کابل و سپس در مسکو بسر برد. وی سال‌های پایانی عمر خویش را دور از کشور محبوب خود و در تبعید در اتریش و شوروی گذراند وی در سال ۱۳۷۴ به دلیل بیماری قلبی در وین، پایتخت اتریش در سن ۶۹ سالگی بر اثر بیماری ذات الریه زندگی را بدرود گفت و در گورستان مرکزی وین (بخش هنرمندان) به خاک سپرده شد .
در میان اشعار وی منظومه آرش کمانگیر از لحاظ اجتماعی و به سبک حماسه سرایی و شعر غزل برای درخت از لحاظ سبک و محتوا درخشش خاصی دارند .
[ویرایش] اشعار
- آوا (تهران ۱۳۳۶)
- آرش کمانگیر (با مقدمه م. ا. به آذین، تهران، ۱۳۳۸)
- خون سیاوش (به همراه آرش کمانگیر، با مقدمه ه. ا. سایه، تهران، ۱۳۴۱)
- سنگ و شبنم (دوبیتی و رباعی و ترانه، تهران ۱۳۴۵)
- با دماوند خاموش (تهران ۱۳۴۵)
- خانگی (تهران ۱۳۴۶)
- به سرخی آتش، به طعم دود (با امضای شبان بزرگ امید، با مقدمه احسان طبری، سوئد، ۱۳۵۵)
- از قرق تا خروسخوان (تهران ۱۳۵۷)
- امریکا! امریکا! (با مقدمه احسان طبری، تهران، ۱۳۵۸)
- چهل کلید (منتخب اشعار، با مقدمه احسان طبری، تهران، ۱۳۶۰)
- تراشه‌های تبر (با انتخاب و مقدمه عبدالله سپندگر، کابل ۱۳۶۲)
- پیوند (کابل ۱۳۶۳)
- هدیه برای خاک .(لندن ۱۳۶۳)
- ستارگان سپیده دم (لندن ۱۹۸۹ م)
- مهره سرخ (وین ۱۳۷۴)
- از خون سیاوش (منتخب سیزده دفتر شعر، تهران ۱۳۷۸)
- هوای آفتاب (واپسین سروده ها، تهران ۱۳۸۱)
- در هوای مرغ آمین (نقدها و مقاله‌ها و داستان ها، تهران ۱۳۸۱)
