شیخ صفی‌الدین اردبیلی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
شیخ صفی‌الدین اردبیلی (۶۵۰-۷۳۵ هجری) نیای بزرگ دودمان صفویان بود.این دودمان نام خویش را از وی گرفته بودند.او پایه‌گذار خانقاه صفوی در اردبیل بود که با گذشت زمان پیروان بسیاری را به دست آورد.
[ویرایش] زندگی
او که درای مذهب سنی شافعی بود در اردبیل زاده شد.او در زمان خویش مورد احترام مردم بود و مردم آن سامان او را به عنوان پیر و مرشد پذیرا بودند.از او دیوانی به زبان تالشی تاتی در دست است.
شیخ صفی خود پیشتر پیرو شیخ زاهد گیلانی بود و دختر او فاطمه خاتون را نیز به زنی گرفته بود.
شیخ صفی هم‌زمان با الجایتو ایلخان مغول می‌زیست.زهد و ساده‌زیستی او با وجود داراییش در آن زمان نامور بود.شیوه زندگی و کاریزمای او و ناماوری خانقاهش به زودی برای او و فرزندانش پیروانی را از شام و ترکیه و بخش‌های دیگر ایران فراهم ساخت.
پس از او پسرش شیخ صدرالدین موسی جای پدر را گرفت.
[ویرایش] دارایی
بر پایه گزارش‌های تاریخی وی در آغاز تنها ۷ هکتار زمین داشت، ولی هنگام مرگ مالک بزرگی بود که بیست دهکده داشت.
[ویرایش] منبع
- پناهی سمنانی؛ شاه عباس کبیر،مرد هزارچهره
- خاورشناسان شوروی؛تاریخ ایران از دوران باستان تا پایان سده هژدهم
