ویتنام
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
 |
این مقاله به تمیزکاری نیاز دارد. لطفاً آن را تا جایی که ممکن است از نظر املا، انشا، چیدمان و درستی بهتر کنید. سپس این الگو را از بالای مقاله حذف کنید. محتویات این مقاله ممکن است غیرقابل اعتماد و نادرست یا جانبدارانه باشد یا قوانین حقوق پدیدآورندگان را نقض کرده باشد. |
جمهوری سوسیالیستی ویتنام که به نام رایج «ویتنام» معروف است، کشوری است در جنوب شرقی آسیا. پایتخت آن هانوی است.
فهرست مندرجات |
[ویرایش] جغرافیا
. موقعیت جغرافیایی
جمهوری سوسیالیستی ویتنام با مساحت ۳۲۹۵۶۰ کیلومتر مربع در قسمت شرقی شبه جزیرهٔ هند و چین در قارهٔ آسیا قرار گرفته‌است و از شمال به جمهوری خلق چین، از شرق به خلیج تونکن و دریای چین جنوبی، از غرب به لائوس، از جنوب غرب به کامبوج و از جنوب به دریای چین جنوبی محدود است. این کشور از سه منطقه اصلی تشکیل می‌شود: منطقه کوچین چینا که در ۱۸۵۸ میلادی به اشغال فرانسه درآمد و جزو مستعمرات آن کشور شد، منطقه شمالی یا تونکن و منطقهٔ اراضی مرتفع میانی به نام آنام، که به ترتیب در سال‌های ۱۸۹۲ و ۱۸۷۴ تحت الحمایه فرانسه قرار گرفتند.
[ویرایش] اقتصاد
۱.سیستم اقتصادی و ویژگی‌های آن
از نقطه نظر سیاسی، اقتصادی استعماری در ۱۸۵۴، در دو رژیم سیاسی متفاوت در شمال و جنوب کاملاً موفق بود. در جنوب با حمایت امریکا هم از جنبهٔ نظامی و هم اقتصادی، رژیم‌های حکومت گر نظیر نگودین دیم، نگوین خانه (۷۵-۱۹۶۷)، نگوین کائوکی (۶۷-۱۹۶۵) و نگوین وان تیو (۷۵-۱۹۶۷) در صدد ایجاد سیستم اقتصاد آزاد بودند که در تجارت و سرمایه گذاری بین المللی سهیم بوده و در خط اقتصاد کاپیتالیسم قرار گیرند. ولی گسترش جنگ در سال‌های ۶۹-۱۹۵۹، آنها را از دست یافتن به هر نوع هدف اقتصادی مهم بدون کمک‌های وسیع امریکا عاجز ساخت. در نتیجه تا ۱۹۷۵ ویتنام جنوبی هر چند هم که در ظاهر مستقل مانده بود ولی به شدت متزلزل بود. در شمال ویتنام، رژیم کمونیستی مدل اقتصادسوسیالیستی را انتخاب کرد و به بلوک شرق وابسته شد. این اقتصاد در اثر جنگ به ویژه بمباران‌های شدید سال‌های ۶۸-۱۹۶۵ و نیز ۱۹۷۲ امریکاییان بسیار آسیب دید ولی در عین حال در جهت توسعهٔ سوسیالیستی در فاصلهٔ ۲۱ سال جدایی خود از جنوب پیشرفت‌هایی به دست آورد. مجموعه‌ای از اختلافات طبیعی، منطقه‌ای و جدایی سیاسی ۱۹۵۴، راه توسعهٔ اقتصادی را در سراسر دورهٔ ۷۵-۱۹۵۵ مختل نمود. به رغم تقاضاهای مکرر هانوی در سال‌های ۵۸-۱۹۵۵ از ویتنام جنوبی برای عادی ساختن روابط اقتصادی میان دو قسمت، رژیم دیم حتی از برقراری تجارت محدود میان شمال و جنوب خودداری کرد. برخی از صاحب نظران معتقدند که کمبود درآمد در شمال عامل مهمی در هدایت کمونیست‌ها به از سرگیری تلاش‌های مسلحانه در پایان ۱۹۵۸ بود. در هر صورت غیر ممکن است که ظرفیت مناسب جنوب را برای صادرات مواد و محصولات اولیه با استعداد و ظرفیت شمال برای توسعهٔ اقتصادی و صنعتی ترکیب کنیم؛ زیرا تا ۱۹۷۵، اقتصاد دو منطـقه مکمل یکدیگـر نبودند و بنا بر این به لحاظ تفاوت‌های ساختاری غیرممکن بود که آنها را در سیستم واحد برنامه ریزی شده‌ای ادغام نمود. این موضوع در رهیافت عملی برای سوسیالیست نمودن جنوب که از ۱۹۷۸ شروع شد مورد تصدیق قرار گرفت و هرچند تلاشی صورت گرفت تا آن تلاش‌ها در فاصلهٔ سال‌های ۸۰-۱۹۷۸ سرعت بیشتری بپذیرد ولی در عمل احساس به یک نوع حالت بنیانی و مصالحهٔ بیشتر مورد قبول واقع شد.
ویتنام پس از سال‌های برنامه ریزی‌های نظامی بر آن شده‌است تا توجه کامل خود را بر اوضاع اقتصادی، که یکی از عقب مانده ترین اقتصادهای منطقه‌است، معطوف نماید. در ششمین کنگره حزب کمونیست در دسامبر ۱۹۸۶ دکترین سوسیالیستی که به لحاظ ایدئولوژیک بر گسترش تولید متمرکز بود، رها گردید. رهبری سنتی از کار برکنار شد تا رهبری پراگماتیک یعنی نگوین وان لینه با مأموریت بازسازی اقتصادی قدرت را در دست گیرد.
۲.ایجاد ساختار سوسیالیسم
ایجاد سوسیالیسم مستلزم برنامه ریزی سوسیالیستی بود که از ۱۹۵۵ به بعد در شمال شروع شد. در ۱۹۵۸ تصمیم گرفته شد برخی از ابعاد سازندگی سوسیالیستی قبل از کامل شدن مرحلهٔ دگرگونی سوسیالیستی شروع شود. از این روی برنامهٔ سه سالهٔ ۶۰-۱۹۵۸ تنظیم شد که بیشترین تأکید را بر کشاورزی و صنایع سبک داشت و می‌کوشید تا سطح تولید را به میزان قبل از جنگ برساند. با موضوع جدایی دو ویتنام، شمال که کسری تولید برنج داشت، ناچار شد برای تغذیهٔ افراد خود تولید برنج را توسعه بخشد و سومین کنگرهٔ حزب تصمیم گرفت تا در برنامهٔ پنج سالهٔ ۶۵-۱۹۶۱ اولویت اساسی به صنایع سنگین به ویژه فولاد داده شود.
برخی سیاست‌ها نظیر طرد تجارت خصوصی، اصلاح پولی و تأکید بر دگرگونی سوسیالیستی در جنوب، مشکلاتی به وجود آورد. طرح قبلی در اساس یک طرح ظاهری بود که موجبات تورم و مشکلات عدیده‌ای برای کارگران با دستمزد ثابت گردید. در ژانویه ۱۹۸۶ دولت دوباره مجبور شد در جات معینی از هزینه‌های کمکی برای کالاهای اساسی جهت این گروه و گروه‌های دیگری کـه مشـکلات متعددی در رابطه با استانداردهای زندگی دارند اختصاص دهد. به رغم برخی بهبودها در سال‌های اخیر، هنوز برخی از ویتنامی‌ها (به ویژه زمینداران شمال که به خاطر مدیریت غلط و یا اجرای غلط اصلاحات پولی که طی آن دولت از ارائه کمک‌های غذایی به آنها خودداری کرده بود) متحمل شدیدترین مشکلات در تأمین اساسی ترین مایحتاج زندگی هستند و از این رو ویتنام را یکی از فقیرترین کشورهای جهان می‌دانند.
۳.بخش‌های مختلف اقتصادی الف) کشاورزی و مواد غذایی
به رغم تلاش‌هایی که در جهت سازندگی سوسیالیستی در ویتنام صورت گرفته‌است، کشاورزی هنوز اساس اقتصاد ویتنام است و دربرگیرنده ۷۳٪ طبقهٔ کارگران در سال ۱۹۹۱ و ۵۰٪ درآمد ناخالص ملی در سال ۱۹۸۹ می‌باشد اراضی مستعد و قابل کشت کشور در مقایسه با دیگر نواحی شبه جزیرهٔ هندوچین محدودتر است. کل اراضی قابل کشت براساس تخمین سازمان خواربار و کشاورزی در سال ۱۹۸۹ حدود ۶/۶ میلیون هکتار بود که ۴۷۰ هزار هکتار آن اکنون زیر کشت دایم می‌باشد. درحالی که آمارهای صادر شده از طرف ویتنام، اراضی زراعتی را حدود ۹/۸ میلیون هکتار دانسته‌است. همین آمار خاطر نشان می‌سازد که حدود ۶/۳ میلیون هکتار اراضی غیر مزروعی برای کشت مناسب اند. آنچه محقق است اینکه مناطق زیر کشت به خصوص در مناطق جدید اقتصادی دلتای رود مکونگ و اراضی مرتفع مرکزی که محصول عمدهٔ آن برنج، چای، قهوه و کائوچو می‌باشد به آرامی رو به گسترش است. کل تولیدات غذایی ویتنام در سال ۱۹۹۱، ۴۳٪ از دلتای مکونگ، ۱۴٪ از دلتای رود سرخ و ۲۰٪ زمین‌های کوهستانی شمالی مهم‌ترین قسمت اراضی زراعی برای کشت برنج مورد استفاده قرار می‌گیرد و اغلب میتوان از یک زمین دو بار محصول برداشت کرد. در ۱۹۸۲ کشت برنج به میزان ۹۰/۵ میلیون هکتار نسبت به ۶۰/۵ هکتار در ۱۹۸۰ رسید. بیشتر از سه چهارم اراضی برنج کاری و یا ۳/۴ میلیون هکتار اراضی با سیستم آبیاری کشت می‌شود و در حال حاضر حدود ۵۰٪ اراضی زیر کشت برنج قابلیت برداشت دوبار در سال را دارد. در قسمت‌های شمالی کشور و نیز نواحی مرکزی که بارندگی شدید است و یا قابلیت آبیاری مستقیم دارد، سالی دوبار برنج برداشت می‌شود، در حالی که در نواحی مرکزی امکان برداشت برنج به میزان سه بار در سال نیز وجود دارد.
هرچند که شرایط نامساعد آب و هوایی در سال‌های بعد از دههٔ ۱۹۷۰ در ایجاد مشکلات تأثیر عمده‌ای داشتند ولی همان طور که سازمان خواربار و کشاورزی خاطر نشان می‌سازد قسمت چشمگیری از این کمبودها رابطهٔ مسـتقیم با فقدان انگیزه برای کارگران دارد. قسمتی از مشکلات نیز در سال‌های ۸۰-۱۹۷۹ مربوط به قصور دولت در خرید سهمیه کامل برنج به ویژه از کشاورزان جنوب بود، یعنی در منطقه‌ای که برخی محصولات، مصرف خوراک دام‌ها می‌شد. تا به جای این که به فروش در مقابل قیمت‌های غیر جذاب برسد. ب) معادن
منابع معادن معدنی یکی از عواملی بود که تجار فرانسوی و بعد نیروهای نظامی فرانسوی را در ۱۸۸۰ به تونگ کین کشاند. بهره برداری از معادن دارای ابعاد مهم اقتصادی و استعماری بود که توسط ژاپنی‌ها هم در دوران کوتاه اشغال ویتنام در سال‌های ۴۵-۱۹۴۰ گسترش یافت. بعد از ۱۹۵۰ ویتنامی‌ها با همکاری روس‌ها بهره برداری از معادن را شروع کردند. قلع همراه با تنگستن به مقدار خیلی زیاد در ناحیه غرب کائوبانگ و مخازن عظیم روی تپه‌های غرب لانگسون وجود دارد. رگه‌های آهن در نزدیکی تای نگوین در حال بهره برداری است و اکتشافات دیگری نیز با جدیت در حال پیگیری است. از دیگر منابع معدنی مهم دیگر کرومیوم، آپاتیت، بوکسیت و انواع فسفات‌ها و نیز منگنز قابل ذکر است. منگنز که در زمان اشغال ژاپنی‌ها با حجم زیادی استخراج می‌شد، هنوز هم استخراج می‌شود. (مقیاس ۱۰۰۰ متریک تن) ۱۹۸۹ ۱۹۹۰ ۱۹۹۱ زغال سنگ ۳۸۰۰ ۴۶۰۰ ۴۷۲۹ لایه‌ها و سنگ فسفری ۲۵۵ ۲۷۴ ۳۱۹ نمک ۶۴۳ ۹۵۳ ۵۸۳ نفت خام ۱۴۸۷ ۲۶۹۵ ۳۹۵۰
Source: UN Industrial Statistics Year book in Far East and Australasia Op. Cit. p. ۹۸۵.
پیش بینی‌ها و تخمین‌ها نشان می‌دهد که حوزهٔ بک هو تا میزان یکصد میلیون بشکه نفت داشته باشد و همچنین امید اکتشاف نفت در قسمت‌های دیگر ویتنام جنوبی هم وجود دارد.از نقطه نظر سابقه اکتشاف نفت باید گفت که شرکت‌های غربی از ۱۹۷۴ جست و جوی نفت را آغاز کردند و در فوریه ۱۹۷۵ نفت در ۱۹۰ کیلومتری هوشی مینه سیتی کشف شد. ولی با سقوط رژیم یتو کنترل آنها بر نفت قطع شد و دولت سوسیالیستی ویتنام بعد از حمله به کامبوج در ۱۹۷۹ از شوروی دعوت کرد تا امر اکتشاف و استخراج نفت به طور مشترک صورت پذیرد. در دهه ۸۰ میلادی ویتنام کوشید تا وابستگی خود را به شوروی در زمینه نفت کاهش دهد. در ۱۹۸۵ حق اکتشاف در سه حوزه ساحلی به کمیسیون گاز طبیعی و نفت هند واگذار شد. مذاکراتی با شرکت پتروفینا بلژیکی برای اکتشاف نفت در دانانگ صورت پذیرفت سپس این مذاکرات قطع شد دولت ویتنام به درخواست شوروی نه تنها برای اکتشاف بلکه فرآورده‌های نفتی پالایشی پاسخ مثبت داد. در ۱۹۸۶ میزان صادرات نفت به شوروی به سطح ۲۷۰۰۰ تا ۳۰۰۰۰۰ بشکه در روز رسید که صادرات ارز آور ویتنام را تأمین می‌کند. در حال حاضر تعداد زیادی از شرکت‌های نفتی اروپایی و غیر اروپایی اجازه اکتشاف نفت و گاز کسب نموده و فعالیت دارند که عبارت‌اند از: پترو کانادا، پتروفینا، بریتیش پترولیوم، اینترپرایزاویل، شل، تورتال و اسپکتر، تولید نفت خام در شش ماهه اول ۱۹۹۱ نسبت به مدت مشابه سال قبل ۲۱ درصد افزایش داشته‌است. نخستین راکتور هسته‌ای ویتنام با ظرفیت ۵۰۰ کیلووات، در ۱۹۸۴ در دالات واقع در استان لام دونگ شروع به کار کرد.
۴.حمل و نقل و ارتباطات الف) راه آهن
شبکهٔ حمل و نقل ویتنام بسیار نارسا و عقب مانده‌است. شبکهٔ اصلی خط آهن ویتنام متشکل از خط اصلی مان هانوی و هوشی مینه و نیز هایفونگ و استان یونان چین بود که در زمان استعماری فرانسوی‌ها احداث شد. بعد از ۱۹۵۴ چینی‌ها خط آهن دیگری میان هانوی و گوانکسی از طریق لونگ سون احداث کردند. در دوران جنگ این خط آهن به شدت آسیب دید و لذا بازسازی آن در دوران بعد از جنگ یکی از اولویت‌های برجستهٔ ویتنامی‌ها بود. خط آهنی که به طرف چین می‌رفت در پایان ۱۹۷۸ مسدود شد و قسمتی از آن در جنگ فوریه- مارس ۱۹۷۹ آسیب دید. امروزه یکی از ضروریات اجتناب ناپذیر کشور برای حرکت به سمت توسعه اقتصادی احداث خطوط راه آهن جدید است که در این رابطه مذاکراتی میان ویتنامی‌ها و روس‌ها برای احداث خط جدید میان شهر هوشی مین و هانوی در جریان است. در حال حاضر خطوط راه آهن فعال به شرح زیر است: ۱. هانوی- شهر هوشی مینه به طول ۱۷۳۰ کیلومتر ۲. هانوی- هایفونگ به طول ۱۰۴ کیلومتر ۳. هانوی- دونگ دانگ به طول ۱۶۳ کیلومتر ۴. هانوی- لائوکای به طول ۲۹۶ کیلومتر ۵. هانوی- کوان تریو به طول ۷۶ کیلومتر
ب) بنادر و کشتیرانی
مهم‌ترین تسهیلات بندری کشور تا قبل از ۱۹۷۵ در هایفونگ، دانانگ و شهر سایگون قرار داشت. از ۱۹۷۸ به بعد تلاش‌هایی برای احداث بندر مجهزی در کاولو و نیز مدرنیزه کردن بندر هایفونگ برای افزایش ظرفیت آن تا سقف ۷/۲ میلیون تن در سال شروع شد. در قسمت‌های جنوبی نواحی مرکزی تصمیم گرفته شده‌است تا بنادر کویی نهو و نهاترانگ طوری بازسازی شود که هماهنگ با صادرات لاستیک باشند. کمپانی‌های عمده کشتیرانی ویتنام عبارت اند از: ۱. شرکت کشتیرانی اقیانوس پیمای ویتنام ۲. آژانس کشتیرانی اقیانوس پیمای ویتنام ۳. شرکت نام هال ۴. شرکت ویت فراچ ۵. شرکت کشتیرانی ساحلی ویتنام ۶. شرکت حمل و نقل دریایی ویتنام
امور کشتیرانی بین المللی (حمل و نقل بار با مقیاس ۱۰۰۰ متریک تن) ۱۹۸۸ ۱۹۸۹ ۱۹۹۰ بارگیری کالاها ۳۰۵ ۳۱۰ ۳۰۳ تخلیهٔ کالاها ۱۴۸۶ ۱۵۱۰ ۱۵۱۰ Sours: ibid.p۹۸۶
۵. بازرگانی خارجی
الگوی تجارت خارجی ویتنام از دوران استعماری به بعد بسیار تغییر کرده‌است. از ۱۹۵۴ روابط تجاری ویتنام شمالی با چین، شوروی و کشورهای کمونیستی بود در حالی که ویتنام جنوبی روابط تجاری خود را به فرانسه، امریکا و کشورهای دارای اقتصاد غربی نظیر ژاپن، تایوان و جمهوری کره محدود می‌کرد. قبل از دههٔ ۱۹۷۰ هنگ کنگ، ژاپن و فرانسه بازارهای اصلی صادرات ویتنام جنوبی بودند. از ۱۹۷۵ سنگاپور یکی از شرکای عمدهٔ تجاری با جنوب شد. اتحاد مجدد دو ویتنام این وضع را تغییر داد.
از سال ۱۹۷۶ ویتنام ۴/۳۵٪ واردات خود را از شوروی و ۶/۱۵٪ از ژاپن وارد می‌کند در حالی که چهار بازار صادراتی آن شوروی با ۶/۱۵٪- ژاپن ۳/۲۱٪- سنگاپور۱۱٪ و هنگ کنگ ۱۰٪ می‌باشد. در پی دسترسی ویتنام به کمکون گرایش جدیدی برای روابط تجاری با اروپای شرقی شروع شد. با این حال ویتنام شدیداً مشتاق کاهش این وابستگی است. وزیر خارجه می‌گوید که سنگاپور به ویژه هنوز روابط تجاری ثابتی با ویتنام دارد. صادرات عمدهٔ سنگاپور به ویتنام سوخت معدنی است. تجارت با ژاپن ۱۶۵ میلیون دلار در ۱۹۸۳ بود در حالی که هنگ کنگ در حدود ۱۲۵ میلیون دلار بود. براساس آمار IFM ژاپن بازار عمده برای ذغال ویتنام و صادرات ماهی آن است. فرانسه - سوئد و استرالیا نیز روابطی با ویتنام دارند. کالاهای منتخب واردات ۱۹۸۹ ۱۹۹۰ ۱۹۹۱ تراکتور (برحسب تعداد) ۷۶۳ ۱۶۰۴ ۱۴۸ موتور کامیون ۳۶۴۷ ۳۷۲۶ ۸۰۸ فولاد (برحسب هزار متریک تن) ۴/۳۷۹ ۳/۳۲۴ ۱۱۳ سوخت معدنی و نفتی (برحسب هزار متریک تن) ۳/۲۲۶۲ ۲۸۹۰ ۵/۲۵۷۲ لاستیک (برحسب ۱۰۰۰) ۹/۱۵۱ ۳/۲۲۲ ۴/۲۰۹ کود شیمیایی (برحسب ۱۰۰۰ متریک تن) ۱۸۴۰ ۲/۲۰۸۵ ۶/۲۶۶۲ پنبه (برحسب ۱۰۰۰ متریک تن) ۵/۵۱ ۸/۵۸ ۵/۳۲ پارچه‌های نخی (برحسب ۱۰۰۰ میلیون متر) ۲/۴۰ ۷/۳۰ ۸/۱۹ شکر (برحسب ۱۰۰۰ متریک تن) ۵/۶۶ ۸/۲۳ ۹/۱۵ مواد غذایی و خواربار(برحسب ۱۰۰۰ متریک تن) ۳/۱۸۳ ۷/۱۶۱
Source:ibid.p۹۸۵
[ویرایش] مردم
.سابقهٔ تاریخی تشکیل جمعیت
براساس افسانه‌های ملی ویتنام، تاریخ مردم این کشور با فرمانروایی نسلی از پادشاه ربانی چین یعنی دی مینه که پدر افسانه‌ای چینی هاست شروع می‌شود. نسلی از این پادشاه به نام کینه دونگ وونگ که حکمران سرزمین شیاطین سرخ بود با دختر اژدهای دریای چین ازدواج کرد و فرزند آنها به نام لاک لونگ کوانگ، اژدهای سرزمین لاک (اولین نام ویتنام) نخستین فرمانروای ویتنام تلقی می‌شود. این حکمران برای دستیابی به صلحی پایدار با چینی‌ها با یکی از افراد جاودانی آن سرزمین به نام آوکو ازدواج کرد که ثمرهٔ این ازدواج صد پسر بود. ولی دیری نگذشت که بین آنها جدایی افتاد. آوکو با پنجاه پسر خود به کوهستان رفت و لاک لونگ ۵۰ پسر دیگر را از آن خود دانسته و به فرمانروایی خود در فلات‌ها و دشت‌های پست منطقه دلتا ادامه داد. سپس پسر ارشد او به نام هونگ یونگ جانشین پدر شد که نخستین جد و پدر حقیقی ویتنامی هاست. طبق همین افسانه‌ها نخستین دودمان ویتنامی هونگ بانگ می‌باشد. اندک تأملی در زوایای این افسانه روشنگر سبک‌ها، روش‌های زندگی، منازعات و جدایی و افتراق مردم شمال و جنوب و مردم کوهستان‌ها از مناطق پست نزدیک دریاست.
۲.اقوام و نژادها
ویتنام یکی از پیچیده ترین الگوهای نژادی آسیا را دارد. از ۵۴ گروه نژادی موجود، گروه Viet یا Kinh، حدود ۱/۸۷ درصد جمعیت را تشکیل می‌دهند. ویتنامی‌ها هرچند که به شدت تحت تأثیر تمدن سنتی چینی‌ها قرار گرفتند ولی تلاش آنها برای استقلال سیاسی از چین و نیز هویت ملی هیچ گاه قطع نشد. هرچند که دوران سلطهٔ استعماری فرانسه موجبات جذب بخشی از عناصر اروپایی را فراهم ساخت ولی ویتنامی‌ها هنوز اهمیت خاصی به مسایل قومی و حقوقی خود داده و مراسم و تشریفات باستانی خود را حفظ کرده‌اند که نشانگر استقامت و ایستادگی آنهاست. ۵۳ گروه مختلف قومی ۹/۱۲ درصد بقیهٔ جمعیت را تشکیل می‌دهد که ۳٪ آنها چینی بوده و در نواحی جنوبی کشور زندگی می‌کنند و بزرگ‌ترین اقلیت کشور را تشکیل می‌دهند، این گروه نقش مهمی را در اقتصاد ویتنام ایفا کرده‌اند. آنها در تجارت برنج، اموال غیر منقول و بانکداری در جنوب و همچنین مغازه داری و فعالیت‌های معدنی در شمال کشور اشتغال دارند. دولت ویتنام در بهار ۱۹۷۸ فرمانی را صادر کرد که به موجب آن تجارت خصوصی در سراسر کشور ممنوع می‌شد، این فرمان به شدت جامعهٔ تجار چینی را که در چولون نزدیک شهر هوشی مین یعنی بزرگ‌ترین و پرجمعیت ترین شهر کشور واقع است تحت تأثیر قرار داد. تیرگی روابط سیاسی میان جمهوری خلق چین و جمهوری سوسیالیستی ویتنام تأثیرات منفی بر روابط میان دولت ویتنام و اقلیت‌های چینی بر جای گذاشت، و لذا در فاصلهٔ سال‌های ۷۹-۱۹۷۸ حدود ۴۵۰۰۰۰ نفر چینی یا به نواحی مرزی چین تبعید شدند، و یا با قایق ویتنام را ترک کرده و به کشورهای دیگر پناهنده شدند.
تا قبل از نفوذ فرانسویان بر اقوام مناطق مرتفع، آنها همچنان تضادی دیرینه با دولت‌ها داشتند. دلیل این تضاد هم اندیشهٔ دولت‌ها بود، که معتقد به تبعیت مطلق آنها از خود بودند، و به حقوق این اقوام در تشکیل دولت توجهی نمی‌کردند. سلطه فرانسه موجبات اتحاد این اقوان و مبارزهٔ بی امان آنها را فراهم ساخت و سرانجام با عملیات طولانی و خسته کننده، ویت مینه در نبرد دین بین فو آنها را به پیروزی رساند.
تعداد زنان از مردان بیشتر است و دلیل عمدهٔ آن کشتارهای زمان جنگ می‌باشد. تعداد کثیری از زنان در بخش صنعت مشغول به کارند، ولی از نظر سیاسی پیشرفتی نداشته‌اند. هنوز هیچ زنی به عضویت حزب کمونیست در نیامده‌است. زندگی خانوادگی از اهمیت خاصی برخوردار است و براساس گروه‌های خویشاوند در قبایل روستایی می‌باشد.
مساحت و جمعیت مساحت ۳۲۹۵۶۰ کیلومتر مربع شامل ۳۲۵۳۶۰ کیلومتر مربع زمین، ۴۲۰۰ کیلومتر مربع آب ۳۴۴۴ کیلومتر مربع خط ساحلی بدون احتساب جزایر. جمعیت ۸۲۶۸۹۵۱۸ نفر
ترکیب قومی: ۹۰ درصد ویتنامی و بقیه چینی، تایلندی، خمر، مونگ، نونگ، میائو، یائو و جارای نرخ تولد: ۵۸/۱۹ تولد در هر ۱۰۰۰ نفر نرخ مرگ و میر: ۱۴/۶ مرگ در هر ۱۰۰۰ نفر امید به زندگی: ۰۲/۷۳ سال در میان زنان و ۶۷ سال در میان مردان نرخ بیکاری: در مناطق شهری ۱/۶ درصد و در کل کشور نزدیک به ۶/۱۱ درصد
[ویرایش] فرهنگ
[ویرایش] جستارهای وابسته
[ویرایش] پیوند به بیرون
| کشورهای جنوب شرقی آسیا |
|---|
|
اندونزی | برونئی | تایلند | تیمور شرقی | سنگاپور | فیلیپین | کامبوج | لائوس | مالزی | میانمار | ویتنام |
